Teściowa, która chciała dobrze: Kiedy pomoc przynosi więcej szkody niż pożytku

Stałam w kuchni, patrząc na stos naczyń, które piętrzyły się w zlewie. Michał siedział przy stole, przeglądając gazetę, a ja próbowałam zebrać myśli po kolejnym dniu pełnym nieporozumień. Wtedy zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam imię Alicji. Moja teściowa.

• Cześć, kochanie! – jej głos brzmiał radośnie, jak zawsze. – Mam dla was niespodziankę! Przyjeżdżam jutro z samego rana, żeby pomóc wam z remontem kuchni!

Zamarłam. Remont kuchni był tematem, który odkładaliśmy na później, nie mając ani czasu, ani środków na jego realizację. Michał spojrzał na mnie pytająco, a ja próbowałam znaleźć odpowiednie słowa.

• Alicjo, naprawdę nie musisz… – zaczęłam niepewnie.

• Ależ oczywiście, że muszę! – przerwała mi z entuzjazmem. – Już wszystko załatwiłam. Przyjadę z ekipą budowlaną i zaczniemy od razu!

Odetchnęłam głęboko, próbując zachować spokój. Wiedziałam, że Alicja chce dobrze, ale jej nadgorliwość często prowadziła do sytuacji, które wymykały się spod kontroli.

Następnego dnia obudził nas hałas młotów i wiertarek. Kuchnia była w totalnym chaosie. Robotnicy krzątali się wszędzie, a Alicja stała pośrodku tego zamieszania, wydając polecenia.

• Kochanie, zobaczysz, jak pięknie będzie wyglądać wasza kuchnia! – powiedziała z uśmiechem, gdy tylko mnie zobaczyła.

Michał próbował interweniować, tłumacząc jej, że nie jesteśmy gotowi na taki remont, ale Alicja była nieugięta.

• Nie martwcie się o koszty! Wszystko biorę na siebie! – zapewniała nas.

Przez kolejne dni nasz dom przypominał plac budowy. Nie mieliśmy gdzie gotować ani jeść w spokoju. Dzieci były zdezorientowane i zmęczone hałasem. Michał i ja zaczęliśmy się kłócić o rzeczy, które wcześniej były dla nas oczywiste.

• To wszystko przez twoją matkę! – wybuchnęłam pewnego wieczoru, kiedy dzieci już spały.

• Ona tylko chce pomóc… – odpowiedział Michał bez przekonania.

• Ale jej pomoc przynosi więcej szkody niż pożytku! – krzyknęłam, czując jak łzy napływają mi do oczu.

Michał milczał. Wiedziałam, że jest rozdarty między lojalnością wobec matki a potrzebą ochrony naszej rodziny przed jej nadgorliwością.

Kiedy remont w końcu dobiegł końca, kuchnia rzeczywiście wyglądała pięknie. Ale cena, jaką za to zapłaciliśmy, była wysoka. Nasze relacje były napięte jak nigdy dotąd.

Alicja przyjechała zobaczyć efekt końcowy i była zachwycona.

• Wiedziałam, że wam się spodoba! – powiedziała z dumą.

Nie miałam serca powiedzieć jej prawdy. Że jej „pomoc” prawie zniszczyła nasze małżeństwo.

Wieczorem usiedliśmy z Michałem przy nowym stole kuchennym. Milczeliśmy przez dłuższą chwilę.

• Musimy coś z tym zrobić – powiedział w końcu Michał.

• Ale co? Jak powiedzieć jej, żeby przestała pomagać? – zapytałam z rezygnacją.

To pytanie pozostaje bez odpowiedzi. Jak znaleźć równowagę między wdzięcznością a potrzebą prywatności? Czy można nauczyć kogoś, kto całe życie poświęcał się dla innych, że czasem lepiej jest się wycofać?