Gdy mój syn Bartek przyprowadził do domu żonę: serce matki na próbę

– Mamo, musisz się uspokoić – powiedział Bartek, patrząc na mnie z tym swoim upartym spojrzeniem, które znałam od dziecka. Stał w progu naszego mieszkania na warszawskim Mokotowie, a obok niego stała ona – drobna brunetka z niepewnym uśmiechem i walizką w ręku.

– Przedstawiam ci moją żonę, Kasię – dodał cicho.

W tej chwili świat zawirował. Przez chwilę miałam wrażenie, że zaraz się przewrócę. Żonę? Jak to żonę? Przecież jeszcze tydzień temu rozmawialiśmy przez telefon i nic nie wspomniał o żadnej Kasi, a tym bardziej o ślubie! Czułam, jak serce wali mi jak oszalałe.

– Dzień dobry, pani Anno – odezwała się dziewczyna, wyciągając do mnie rękę. Jej głos drżał.

Nie mogłam się ruszyć. W głowie kłębiły mi się pytania: Dlaczego nic mi nie powiedział? Kim ona jest? Czy to jakiś żart? Przecież Bartek zawsze był moim oczkiem w głowie, rozmawialiśmy o wszystkim… A teraz stoi przede mną dorosły mężczyzna, który podjął najważniejszą decyzję w życiu beze mnie.

– Wejdźcie – wydusiłam z siebie w końcu, czując jak łzy cisną mi się do oczu.

W kuchni panowała niezręczna cisza. Bartek próbował rozładować atmosferę żartami, ale ja nie byłam w stanie się uśmiechnąć. Kasia patrzyła na mnie z niepokojem, a ja czułam do niej irracjonalną niechęć. To nie była jej wina, ale nie mogłam się powstrzymać.

– Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – zapytałam w końcu Bartka, starając się mówić spokojnie.

– Mamo… Bałem się twojej reakcji. Wiedziałem, że będziesz miała mnóstwo pytań i… po prostu chcieliśmy to zrobić po swojemu.

– Po swojemu? – powtórzyłam z goryczą. – A ja? Czy ja już się nie liczę?

Bartek spuścił wzrok. Kasia ścisnęła jego dłoń pod stołem.

Przez kolejne dni dom był pełen napięcia. Starałam się być uprzejma dla Kasi, ale każda jej obecność przypominała mi o tym, jak bardzo zostałam wykluczona z życia mojego syna. Zaczęłam obsesyjnie szukać wad w nowej synowej: a to za słabo posprzątała po obiedzie, a to nie wiedziała, gdzie trzymam przyprawy. Każde jej potknięcie traktowałam jak osobistą zniewagę.

Pewnego wieczoru usłyszałam ich rozmowę w pokoju Bartka:

– Może powinniśmy wyprowadzić się do moich rodziców na jakiś czas? – szepnęła Kasia.

– Daj mamie czas. Ona zawsze była bardzo związana ze mną…

Poczułam ukłucie w sercu. Czy naprawdę byłam aż taką egoistką? Czy moje poczucie krzywdy było ważniejsze niż szczęście mojego syna?

Następnego dnia postanowiłam porozmawiać z Bartkiem. Siedzieliśmy przy kuchennym stole, a ja zbierałam się na odwagę.

– Synku… Przepraszam. Wiem, że zachowuję się okropnie. Po prostu… boję się cię stracić. Zawsze byliśmy tylko we dwoje po tym, jak tata odszedł. Bałam się, że jak pojawi się ktoś nowy, to już nie będziesz mnie potrzebował.

Bartek uśmiechnął się smutno.

– Mamo, zawsze będziesz dla mnie ważna. Ale musisz pozwolić mi żyć własnym życiem.

Te słowa bolały bardziej niż cokolwiek innego. Ale wiedziałam, że ma rację.

Zaczęłam rozmawiać z Kasią. Okazało się, że jest ciepłą i mądrą dziewczyną. Opowiedziała mi o swoim dzieciństwie w małym miasteczku pod Lublinem, o marzeniach o własnej kawiarni i o tym, jak bardzo kocha Bartka. Zobaczyłam w niej nie rywalkę, ale młodą kobietę pełną lęków i nadziei – taką samą jak ja kiedyś.

Z czasem napięcia zaczęły opadać. Zaczęłyśmy razem gotować obiady, śmiałyśmy się z drobnych nieporozumień i nawet wybrałyśmy się razem na zakupy do Hali Mirowskiej. Bartek patrzył na nas z ulgą i wdzięcznością.

Ale pewnego dnia zadzwoniła moja siostra, Ewa:

– Anka, słyszałam od sąsiadki, że Bartek przyprowadził do domu jakąś dziewczynę! Ty to masz szczęście…

Poczułam znajome ukłucie zazdrości i żalu. Ewa zawsze miała poukładane życie: mąż, dzieci, dom pod Warszawą. Ja zostałam sama z Bartkiem po rozwodzie i całe życie poświęciłam jemu. Teraz miałam poczucie straty – jakby ktoś wyrwał mi kawałek serca.

Wieczorem długo siedziałam przy oknie, patrząc na światła miasta. Zrozumiałam wtedy coś ważnego: miłość matki polega nie tylko na trzymaniu blisko, ale też na umiejętności puszczenia wolno.

Dziś Bartek i Kasia mieszkają już osobno, ale często nas odwiedzają. Nasza relacja jest inna niż kiedyś – mniej w niej kontroli i lęku, więcej zaufania i akceptacji.

Czasem jednak pytam siebie: czy mogłam zrobić coś inaczej? Czy każda matka musi przejść przez taki ból, żeby nauczyć się odpuszczać?

A wy? Czy potrafilibyście pozwolić swoim dzieciom odejść i żyć własnym życiem?