– „Nie widzę sensu w wychowywaniu cudzego dziecka; to niewdzięczna praca,” mówi Magdalena. „Mój pasierb nie słucha mnie i robi wszystko po swojemu. Jak mam mu pomóc? Jest kompletnie zagubiony i nawet nie ma matury.” Los sprawił, że Magdalena miała tylko jedno biologiczne dziecko, ale musiała również wychowywać swojego pasierba. To była trudna droga.
Początkowo myślałam, że to tylko moja wyobraźnia, ale z czasem zdałam sobie sprawę, że to nie tak. Można by pomyśleć, że jestem uprzedzona, ale prawda wyglądała inaczej.
Wyjechałem do Kanady do pracy, gdy mój najstarszy syn skończył szkołę średnią. Kacper miał 18 lat, a Mateusz 15. W tamtym czasie nasze małe miasteczko oferowało niewiele możliwości. Ostatecznie każdy wydawał się zostawiać swoich małżonków i małe dzieci, aby zarobić trochę pieniędzy. Od tego czasu minęło trzynaście lat. Kacper ożenił się, a jego młoda rodzina wprowadziła się do mieszkania jego żony, ale ja dałem
Bartosz i Katarzyna byli razem od pięciu lat, Bartosz zawsze był niechętny pomysłowi małżeństwa, ale otwarty na tę możliwość, jeśli mieliby dziecko. Mając prawie czterdzieści lat, stabilną pracę, przyzwoite dochody i dom odziedziczony po rodzicach, Bartosz czuł się gotowy, by utrzymać rodzinę. Jednak gdy Katarzyna ogłosiła, że jest w ciąży, radość szybko ustąpiła miejsca nieoczekiwanym trudnościom.
Aidan zaczął swój esej od niewinnych obserwacji. „Moja mama jest wysoka. To znaczy, że mówi wszystkim, że jest wysoka.” Pisał z szczerością, jaką mógł posiadać tylko dziecko. Kontynuował opis Debory w sposób, który tylko ktoś, kto obserwował ją uważnie każdego dnia, mógł zauważyć, zwracając uwagę na rozmiar jej stóp i proporcje jej głowy do ciała. Jego słowa były proste, ale malowały żywy obraz Debory, który był zarówno uroczy, jak i brutalnie szczery.
