Mam na imię Jerzy, mam siedemdziesiąt lat i mieszkam sam na obrzeżach Radomia. Moja codzienność to cicha walka z samotnością, która boli bardziej niż zimowe mrozy. Wszystko zmieniło się, gdy postanowiłem zadzwonić do sąsiadki – i tak zaczęła się historia, która połączyła setki ludzi.
Mam na imię Elżbieta i przez większość życia byłam żoną i matką, zapominając o sobie. Poświęciłam wszystko dla rodziny, a teraz, gdy zostałam sama, nie wiem, kim jestem. Czy można jeszcze odnaleźć siebie, kiedy świat już dawno przestał na ciebie czekać?
Całe życie byłem samotny, nie miałem dzieci, nie miałem żony. Dopiero pół roku temu poznałem Natalię i wszystko się przewartościowało. Teraz stoję przed największym wyborem mojego życia i pytam siebie: czy naprawdę można zacząć od nowa po sześćdziesiątce?
Mam na imię Władysław, mam 72 lata i od kilku lat czuję się coraz bardziej samotny. Praca nadal daje mi poczucie celu, ale pustka w domu jest przytłaczająca. Postanowiłem zaprosić dzieci i wnuki do wspólnego zamieszkania, mając nadzieję, że to wypełni pustkę.
Pani Maria od dawna jest na emeryturze. Spogląda przez okno, zastanawiając się, co robią jej dorosłe córki i syn. Czy przyjdą złożyć jej życzenia urodzinowe? Może chociaż zadzwonią? Nie chcą spędzać wolnego czasu z matką. „Pamiętam, jak mąż zostawił mnie z trójką dzieci. Nie ma dnia, żebym nie myślała o tamtych trudnych czasach…”
