Witajcie. Mam na imię Anna i pracuję jako pielęgniarka w tętniącym życiem szpitalu miejskim. Niedawno przyjęliśmy starszą kobietę na obserwację. Była drobna, pełna życia i miała zaraźliwy śmiech. Na szczęście jej stan nie był poważny, ale musiała pozostać w szpitalu przez kilka tygodni. Nie w domu, lecz pod czujnym okiem personelu medycznego. Przez pierwszy tydzień wszystko wydawało się normalne. Starsza kobieta
Mam na imię Anna, mam 36 lat. Od sześciu lat jestem żoną Piotra. To mój drugi mąż. Moje pierwsze małżeństwo było burzliwym romansem, który zakończył się złamanym sercem i rozczarowaniem. Z tego związku mam córkę, Zosię, która urodziła się w 2013 roku. To właśnie w tym samym roku moje pierwsze małżeństwo się rozpadło.
W wieku 58 lat zastanawiam się nad decyzjami, które doprowadziły mnie do opuszczenia syna, gdy miał zaledwie 10 lat. Mieszkając w Warszawie, stanęłam przed brutalną rzeczywistością po tym, jak mój mąż zostawił nas z niczym. Walcząc o przetrwanie, podjęłam decyzję, która prześladuje mnie do dziś.
Upór Tomasza i ognisty temperament Klaudii doprowadziły do nieuniknionego rozstania. Jako babcia, nie jestem bez wad, ale prawdziwą tragedią jest wpływ tego na ich młodego syna, Józefa.
Karolina wychowywała troje dzieci, z których najmłodsze, bliźniaczki Aurora i Arianna, przyszły na świat, gdy najstarszy, Jakub, miał już dwanaście lat. W rezultacie Jakub spędził dużą część swojej młodości, opiekując się siostrami. Teraz jako dorosły, Jakub konfrontuje swoją matkę z zaskakującym żądaniem, odzwierciedlającym obowiązki, które przejął w swoich formatywnych latach.
W zeszłym roku moja żona, Nikola, i ja w końcu zakończyliśmy remont naszego domu. Byliśmy niesamowicie dumni, że zarządzaliśmy projektem samodzielnie i naprawdę zakochaliśmy się w nowym wyglądzie naszego mieszkania. Zainwestowaliśmy nie tylko pieniądze, ale także czas, serce i duszę w ten dom. Jednak kuzynka Nikoli, Sylwia, miała kilka słów krytyki na temat naszych starań, które sprawiły, że zaczęliśmy wątpić we wszystko.
