Mam na imię Zosia i przez sześć lat czekałam, aż mama po mnie wróci. Każdy dzień w domu dziecka był walką z tęsknotą i nadzieją, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która zmieniła wszystko. To historia o stracie, miłości i odnajdywaniu siebie na nowo.
Zawsze myślałam, że dom będzie pełen śmiechu moich dzieci. Teraz, gdy zostałam sama, każdy kąt przypomina mi o tym, co utraciłam. Czy można nauczyć się żyć z ciszą, która boli bardziej niż najgłośniejszy krzyk?
W jednej chwili straciłam kontakt z ukochaną wnuczką, Zosią, po kłótni z moją córką, Martą. Każdy dzień bez niej to dla mnie walka z tęsknotą i poczuciem winy, a decyzja sądu tylko pogłębiła mój ból. Czy jest jeszcze szansa na pojednanie, czy już na zawsze zostanę wykluczona z życia Zosi?
Maryla, matka trójki dzieci, zmaga się z poczuciem opuszczenia i tęsknoty za rodziną, która rozproszyła się po świecie. Najstarszy syn mieszka za granicą, a kontakt z nim ogranicza się do listów i zdjęć. W zimowe wieczory Maryla przegląda te pamiątki, zastanawiając się nad sensem życia i relacjami z dziećmi.
Moja relacja z zięciem jest napięta. Nie chce mnie w swoim domu ani w pobliżu mojej wnuczki. Jest oddanym mężem i ojcem, ale jego praca często trzyma go z dala od domu. Mimo jego dobrych cech, nalega na trzymanie mnie na dystans.
Nie rozumiem, dlaczego jestem taka, jaka jestem. Czy to coś zapisane w moim przeznaczeniu? Nie jestem złą osobą; nigdy w życiu nie skrzywdziłam nawet muchy. A jednak
