„W wieku 72 lat znajduję się samotny w mieście pełnym życia. Moje dzieci mają swoje własne życie, a moje próby ponownego nawiązania kontaktu spotkały się z uprzejmym dystansem. Dni się dłużą, a noce jeszcze bardziej, gdy szukam sensu w tym nowym rozdziale samotności.”
„Mamo, dlaczego nie przeprowadzisz się do nas? Nie musisz być cały czas sama. Byłoby ci tu lepiej, przyjemniej, a mała Emma mogłaby częściej widywać babcię. Mieszkasz sama w tym małym mieszkaniu…” często namawiała panią Kowalską jej córka, Kasia. Pani Kowalska długo się opierała. Tak, miała siedemdziesiąt osiem lat. Tak, mieszkała sama w jednopokojowym mieszkaniu.
Pewnego dnia Helena poprosiła swojego wnuka i jego dziewczynę, aby opuścili jej mieszkanie, deklarując chęć samodzielnego życia. Biorąc pod uwagę reputację jej wnuka, Franka, jako osoby dość egoistycznej, jej decyzja nie była zaskoczeniem.
