Mam pięcioro dzieci: dwie córki i trzech synów. To było około 30 lat temu, kiedy byli jeszcze mali. Teraz są dorośli i zakładają własne rodziny. Moje relacje z córkami są napięte, a synowie są zdystansowani.
Helena poświęciła życie na wychowanie swoich dzieci, Julii i Marka. Ale kiedy dorosły, ich wdzięczność zamieniła się w zdradę. Helena zawsze była gotowa stawić czoła wszelkim trudnościom dla dobra bycia matką. Teraz, kiedy najbardziej ich potrzebuje, jej dzieci mają inne plany.
Wyczerpana samodzielnym radzeniem sobie ze wszystkim, osiągnęłam granicę cierpliwości z powodu zaniedbania ze strony moich dorosłych dzieci. Postawiłam im ultimatum: albo zaczną mi pomagać, albo sprzedam wszystkie moje aktywa, aby sfinansować pobyt w domu spokojnej starości. Po poświęceniu życia na wychowanie syna i córki, ja i mój mąż zasługujemy na więcej.
Komunikacja zawsze była wyzwaniem między mną a moim synem. Wszystko było w porządku podczas jego dzieciństwa, ale jako nastolatek, Kamil zaczął zadawać się z niewłaściwymi ludźmi. Stracił zaufanie do mnie, Liliany, i jego ojca, Rafała. Udało nam się wyciągnąć go z tego środowiska, ale potem zmienił się nie do poznania. Odmówił dalszej edukacji i nie chciał znaleźć stałej pracy. Napięcie tylko rosło.
Przez lata zmagałam się z niepłodnością. Kiedy w końcu zaszłam w ciążę, mój mąż Marek i ja płakaliśmy z radości. Ale to nie był ostatni cud, który na nas czekał. Kilka miesięcy później odkryliśmy, że spodziewamy się bliźniąt. Nasza radość nie znała granic! Jednak odpowiedzialność była jeszcze większa. Było jasne, że będziemy musieli pracować dwa razy ciężej.
Nasza relacja miała swoje wzloty i upadki. Urodzony, gdy moi rodzice mieli już czterdzieści lat, zawsze odczuwałem przepaść pokoleniową. Jak tylko mogłem, wyprowadziłem się, woląc towarzystwo rówieśników i nie chcąc obciążać starzejących się rodziców. Nasza relacja nie była zła, ale dystans stworzył trudne do przezwyciężenia luki. Kiedy nadszedł czas, aby przenieść ją do domu opieki, decyzja była rozdzierająca.
