Postanowiła uczcić swoje 60. urodziny wielką imprezą — na dachu eleganckiej restauracji w centrum miasta, z muzyką na żywo i DJ-em. Zaprosiła przyjaciół, byłych kolegów i rodzinę. Jednak noc nie zakończyła się tak, jak sobie wymarzyła.
Moja teściowa nie była zbyt chętna do kontaktu z dziećmi, a moja mama mieszkała daleko, więc rzadko się widywaliśmy.
Po rozwodzie, kiedy miałem zaledwie 12 lat, mama samotnie wychowywała mnie przez wiele lat. Teraz, jako dorosły mężczyzna, prowadzę własne życie. Mama próbowała ułożyć sobie życie na nowo, ale los miał inne plany.
W wieku 65 lat, mój mąż i ja doszliśmy do bolesnego wniosku, że nasze dzieci nas już nie potrzebują. Cała trójka wzięła, co chciała, i po prostu zostawiła rodziców za sobą. Nasza córka nawet nie odbiera telefonu, kiedy dzwonię. Czy nikt nie będzie przy nas na starość? Wyszłam za mąż w wieku 22 lat.
Był moją opoką, moją bratnią duszą, moim wszystkim. Ale po ślubie dostałam również jego matkę. I wtedy zaczęły się problemy.
Nasza „silna” rodzina, ta, która miała być „na dobre i na złe…”, przetrwała zaledwie nieco ponad dwa lata. Zaraz po ślubie, Janek, teraz jako mąż, zaczął pracować długie godziny. Oto moja historia o miłości, rozczarowaniu i walce o to, co najważniejsze.
Pani Maria, emerytka z Warszawy, spogląda przez okno, zastanawiając się, co teraz robią jej dorosłe dzieci. Czy przyjdą złożyć jej życzenia urodzinowe? Może chociaż zadzwonią? Nie wydaje się, by chciały spędzać wolny czas z matką. „Pamiętam, jak mąż zostawił mnie z trójką dzieci. Nie chciał…”
Zawsze byłam ostrożną i wrażliwą osobą, nawet w wieku 52 lat. Czy to cecha, z którą się urodziłam, czy coś, co zaszczepili we mnie rodzice, nie mogę powiedzieć na pewno. Dorastając jako jedynaczka w rodzinie klasy średniej, moja matka była dominującą postacią w naszym domu i zajmowała się moim wychowaniem. Moje dzieciństwo nie było idealne, ale też nie było straszne. Jednak życie zmieniło się diametralnie, gdy mój mąż postanowił mnie opuścić dla innej kobiety.
Większość życia spędziłam pracując za granicą. Zarabiałam przyzwoicie, choć bardzo tęskniłam za dziećmi i rodziną. Zawsze przypominałam sobie, że robię to wyłącznie dla nich, aby zapewnić im dobre życie. Nikt inny by się tym nie zajął, tylko ja. W ostatnich latach praca stawała się coraz trudniejsza – nie byłam już młoda, a praca była wyczerpująca.
Kiedy miałam 4 lata, mój ojciec opuścił naszą rodzinę. Niedługo potem moja matka wyjechała do innego stanu, aby związać koniec z końcem. Podczas jej nieobecności tęskniłem za jej obecnością. Wychowywany przez babcię, nauczyłem się czytać i pisać, ale zawsze czułem pustkę. Mimo posiadania rodziców, czułem się zupełnie samotny. Obiecałem sobie
Miałam kochającą rodzinę i wychowałam syna z największą troską. Wspieraliśmy jego edukację i pomogliśmy mu zdobyć dobrą pracę. W końcu ożenił się i założył własną rodzinę. Teraz czuję, że nie jestem już częścią ich życia.
– „Tak to jest, Aniu. Nigdy bym nie pomyślała, że mój własny syn będzie chciał mnie wyrzucić z domu… Może popełniliśmy błędy w jego wychowaniu…” zwierzyła się Marta swojej najlepszej przyjaciółce przy kawie. Miały szczęście spędzić większość życia obok siebie, przyjaciółki od liceum. Przez jakiś czas straciły kontakt. Los
