Niedawno przyszedł, przyniósł świeże jabłka z sadu i zaczął opowiadać swoje historie. Wtedy wszedł mały Tomek,” mówi 35-letnia Sara. „Twój syn?” „Tak, mój syn. Dziadek natychmiast przestał mówić.
Do trzeciego roku życia wierzyłam, że nazywam się „Dynia”. Dlaczego? Bo tak nazywał mnie mój tata. Gdy dorastałam, ten czuły przydomek nabrał innego znaczenia, gdy zaczęłam dostrzegać złożoność zachowań mojego ojca.
Kiedy wróciłam do domu, zastałam Piotra w złym humorze. Zapytał mnie, czy celowo nastawiłam naszą córkę przeciwko jego krewnym. Okazało się, że Zosia miała konfrontację z dziadkami.
Po prostu nie rozumiem współczesnej mody. Młodzi ludzie patrzą na siebie w taki sposób, że to wręcz odpychające. Moja wnuczka jest taka sama! Ale co mnie najbardziej irytuje
