Kasia ma 29 lat. Jest młodą matką na urlopie macierzyńskim. Jak wiele kobiet, Kasia chciała zadowolić swojego partnera, więc starała się mu we wszystkim pomagać i nie obciążać go swoimi problemami. Jednak po narodzinach ich syna sytuacja się zmieniła. Nie znalazła zrozumienia i wsparcia u swojego męża. Jej przyjaciółka powiedziała jej, że
Natalia i ja byłyśmy nierozłączne, dopóki los nie sprowadził Kacpra i jego rodziny do domu obok. Ale po roku musieli przeprowadzić się do innego miasta, jak to życie czasem dyktuje. Ta historia bada zawiłości przyjaźni, rodzicielstwa i trudne lekcje dorastania.
Rachela miała zaledwie piętnaście lat, kiedy znalazła się w sytuacji, w której musiała łączyć szkołę z opieką nad młodszym rodzeństwem, Gabrielem i Sarą, ze względu na wymagające prace jej rodziców. Doskonale radząc sobie w roli zastępczej rodzicielki, zarządzała obowiązkami domowymi, przygotowywała posiłki i opiekowała się rodzeństwem z dojrzałością wykraczającą poza jej lata. Mając osiemnaście lat, Rachela marzyła o własnym dziecku, wierząc, że jest gotowa na tę odpowiedzialność. Jednak rzeczywistość życia wkrótce wyzwała jej oczekiwania i przekształciła jej rozumienie rodzicielstwa.
Bartosz i Katarzyna byli razem od pięciu lat, Bartosz zawsze był niechętny pomysłowi małżeństwa, ale otwarty na tę możliwość, jeśli mieliby dziecko. Mając prawie czterdzieści lat, stabilną pracę, przyzwoite dochody i dom odziedziczony po rodzicach, Bartosz czuł się gotowy, by utrzymać rodzinę. Jednak gdy Katarzyna ogłosiła, że jest w ciąży, radość szybko ustąpiła miejsca nieoczekiwanym trudnościom.
Mieliśmy piękną rodzinę, w tym trzyletnią córkę, Izabelę. Przed ślubem nigdy nie rozmawialiśmy o dzieciach. Oboje wiedzieliśmy, że to się nie stanie przed ślubem. I tak też się stało. Adrian zaczął mówić o dzieciach po tym, jak przez sześć miesięcy żyliśmy bezdzietnie, z przyzwoitości. Nie miałam nic przeciwko.
