Zawsze wierzyłam, że rodzina będzie moją ostoją na starość, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Moje dzieci i wnuki mieszkają blisko, a jednak czuję się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Czy naprawdę zasłużyłam na to, by być dla nich nikim?
Zawsze myślałam, że mój dziadek Jan był tylko zgorzkniałym staruszkiem. Dopiero po jego śmierci, sprzątając piwnicę, odkryłam skrzynię, która wywróciła moje życie do góry nogami. Teraz nie mogę przestać myśleć o tym, jak bardzo się myliłam i czy można naprawić błędy przeszłości.
Zawsze wierzyłam, że rodzina jest najważniejsza, ale jedna decyzja rozbiła nas na kawałki. Przekazałam mieszkanie wnuczce, bo chciałam jej pomóc, a moja córka przestała się do mnie odzywać. Teraz codziennie zadaję sobie pytanie, czy można jeszcze poskładać nasze relacje.
Kiedy postanowiłem podarować mojej wnuczce cenną rodzinną pamiątkę, mój syn zerwał wszelkie kontakty. To dylemat, z którym boryka się wielu starszych ludzi w Polsce. Jestem 76-letnim mężczyzną, który pogodził się z faktem, że mój syn może nigdy nie zrozumieć moich intencji. Mam dwoje dzieci, córkę w wieku 48 lat i syna w wieku 52 lat.
Czytelniczka o imieniu Naomi szuka porady, jak poradzić sobie z delikatną sytuacją rodzinną, która dotyczy decyzji finansowych i propozycji przekazania nieruchomości przez jej teściową.
