Myślałam, że znam swoją córkę Martę, ale kiedy poprosiła mnie, żebym zajęła się jej synkiem podczas jej pobytu w szpitalu, odkryłam prawdy, które zmieniły wszystko. Mój mąż Andrzej i ja przez lata ciężko pracowaliśmy, by zapewnić naszej rodzinie stabilność i bezpieczeństwo. Teraz wiem, że nawet najbliżsi potrafią ukrywać przed nami całe światy.
Wszystkie koleżanki mówiły mi, że za bardzo wtrącam się w życie moich dorosłych dzieci. Ale kiedy Ania poprosiła mnie o pomoc przy wnuku, nie mogłam odmówić. Nie spodziewałam się jednak, że za jej prośbą kryje się coś znacznie poważniejszego niż tylko opieka nad małym Jasiem.
Od lat byłam dla mojej córki wsparciem, ale w pewnym momencie poczułam się wykorzystywana. Musiałam postawić granicę, choć serce mi pękało. Czy jestem złą matką, bo chcę mieć własne życie?
Zawsze myślałam, że rodzina jest najważniejsza, ale po dwóch tygodniach opieki nad wnukiem usłyszałam od synowej, że wszystko robię źle. Nie wiem, czy to ja jestem zbyt wrażliwa, czy ona zbyt wymagająca. Potrzebuję rady – jak poradzić sobie z krytyką i nie stracić kontaktu z synem i wnukiem?
Kilka tygodni temu, około dziesiątej wieczorem, mój syn zadzwonił do mnie w panice. Powiedział, że Emilia, moja synowa, została przewieziona do szpitala i nie ma nikogo, kto mógłby zająć się ich dzieckiem. W drodze do szpitala mój syn zostawił ich siedmiomiesięczne dziecko u mnie i błagał: „Mamo, proszę, potrzebujemy twojej pomocy; nie ma nikogo innego.” Oczywiście zgodziłam się, mimo że była to nagła i trudna sytuacja.
Nie mogli go zabrać do przedszkola, bo był chory. Moja najstarsza wnuczka, która ma 18 lat, miała zajęcia na uczelni, a potem wizyty w salonie, więc nigdy nie była dostępna.
