Trzydziesta rocznica ślubu miała być naszym świętem, ale dzieci wybrały milczenie. Zamiast radości, poczułam pustkę i rozczarowanie, które rozbrzmiewało w każdym kącie mieszkania. Czy naprawdę tak trudno być razem, gdy życie rozrzuca rodzinę na różne strony?
Mam na imię Stanisław i właśnie zamykam za sobą drzwi sklepu żelaznego, w którym spędziłem całe dorosłe życie. Dziś żegnam się nie tylko z pracą, ale i z częścią siebie, której nie potrafię zostawić za ladą. Czy można naprawdę odejść, gdy całe miasto zna cię z imienia, a dom wydaje się pusty bez codziennego stukotu kluczy i rozmów z sąsiadami?
Uwielbiam moje wnuki i cenię każdą chwilę spędzoną z nimi. Są wspaniałymi dziećmi, ale podejście mojego syna do wychowania budzi moje obawy. Daje im zbyt dużo swobody, a podczas moich wizyt dom zamienia się w chaos. Próbuję ich naprowadzić, ale oni twierdzą, że tata pozwala im na takie zachowanie. Mój syn zawsze ich popiera, co sprawia, że czuję się bezradna.
