„Moja siostra narzekała, że mama nie może na mnie liczyć”: Teraz rozumie

Dorastając, Ewa zawsze czuła, że żyje w cieniu swojej matki, Lei, obiecującej aktorki, której kariera nigdy nie nabrała rozpędu. W ich małym miasteczku Leia była znana jako osoba, która miała potencjał, by stać się gwiazdą, ale jakoś zawsze brakowało jej do wielkiego sukcesu. Jej frustracje związane z karierą stały się stałym tłem dzieciństwa Ewy i jej siostry Kasi.

Niezdolność Lei do nawiązania kontaktów z reżyserami lub zdobycia znaczących ról była źródłem ciągłego niezadowolenia. W domu była często drażliwa i krytyczna, szczególnie wobec Ewy, która nie interesowała się sztuką. Kasia natomiast dzieliła pasję matki do teatru i wydawało się, że idzie w jej ślady, co tylko nasilało napięcie między Ewą a Lei.

Z biegiem lat gorycz Lei związana z niespełnionymi marzeniami rosła, podobnie jak jej krytyka wobec Ewy. „Mogłabyś przynajmniej próbować zrozumieć sztukę, wspierać swoją siostrę,” Lei często mówiła tonem zarówno lekceważącym, jak i pełnym wyrzutów. Ewa czuła się coraz bardziej wyobcowana, jej próby nawiązania kontaktu z matką były odrzucane przez porównania do Kasi.

Tymczasem Kasia również doświadczała własnych trudności. Pomimo entuzjazmu i poświęcenia, napotykała te same bariery, które przeszkadzały jej matce. Reżyserzy uważali ją za zbyt podobną do Lei, zarówno pod względem wyglądu, jak i stylu aktorskiego, który uznawali za przestarzały i zbyt dramatyczny. Ale Leia odmawiała dostrzeżenia zmieniającej się dynamiki współczesnego teatru, nakłaniając Kasię do trzymania się starych metod, które znała.

Pewnego wieczoru, po szczególnie bolesnej odmowie, Kasia wróciła do domu we łzach. Ewa próbowała ją pocieszyć, ale Leia wtrąciła: „Nie zrozumiesz, Ewo. Takie są realia świata teatru. Jest brutalny, a jeśli nie jesteś wystarczająco silna, złamie cię.”

Słowa te zabolały Ewę, ale również wywołały olśnienie. Po raz pierwszy Kasia spojrzała na swoją siostrę nie tylko jako na osobę, która trzymała się z dala od świateł reflektorów, ale jako na potencjalną sojuszniczkę. „Może Ewa nie rozumie teatru, mamo, ale rozumie mnie,” powiedziała cicho Kasia.

Ten moment solidarności między siostrami był krótkotrwały. Leia, nie mogąc poradzić sobie z postrzeganą zdradą, wybuchła, oskarżając Kasię o słabość i obwiniając Ewę za brak wsparcia dla rodzinnej tradycji. Kłótnia tej nocy była ostatnią kroplą dla Ewy. Czując się zarówno winna za ból siostry, jak i zła na nieustępliwą naturę matki, zdecydowała się wyprowadzić.

Miesiące zmieniły się w lata, a dystans między Ewą a jej rodziną rósł. Kasia ostatecznie zrezygnowała z aktorstwa, zmęczona ciągłymi odrzuceniami i nieustannymi krytykami matki. Leia nigdy nie pogodziła się z decyzjami córek. Pozostała w ich starym domu, otoczona starymi afiszami i blaknącymi fotografiami, reliktem marzenia, które nigdy się nie spełniło.

Teraz, gdy znajomi Ewy pytają o jej rodzinę, ona po prostu mówi: „Moja siostra kiedyś myślała, że mama nie może na mnie liczyć. Teraz rozumie dlaczego.” To zrozumienie, które dzielą, nie jest nasączone radością pojednania, ale wzajemnym uznaniem nieuchronnego cienia ich matki, który przyciemnił ich drogi.