Siedem dni, które rozdarły moje serce: Walka matki o syna i własną mamę

„Nie zostawisz już nigdy więcej Kuby u mnie!” – ten wrzask mojej mamy, rozlegający się na klatce schodowej starej kamienicy na Pradze, wrył mi się w pamięć jak nóż. Stałam na progu jej mieszkania, ściskając dłoń mojego sześcioletniego syna, a sąsiadka z naprzeciwka wychylała się zza drzwi z miną pełną ciekawości i współczucia. Czułam, jak serce wali mi w piersi, a w gardle rośnie gula. Kuba patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, szukając u mnie ratunku.

Wszystko zaczęło się tak zwyczajnie. Po latach bez urlopu, ja i mój mąż Michał postanowiliśmy pojechać na Mazury – tylko we dwoje, pierwszy raz od narodzin Kuby. Mama, pani Halina, zawsze była dla mnie ostoją. „Dziecko, ja sobie z nim poradzę lepiej niż ty!” – śmiała się, gdy zostawiałam jej wnuka. I rzeczywiście, ufałam jej bezgranicznie. Nigdy nie podniosła na mnie głosu, zawsze była tą spokojną, która łagodziła rodzinne burze.

Ale tym razem coś było inaczej. Drugiego dnia urlopu zadzwonił do mnie Kuba z telefonu stacjonarnego. „Mamo, kiedy wrócicie? Babcia krzyczy na mnie, bo rozlałem sok.” Zamarłam. Próbowałam go uspokoić: „Kochanie, babcia cię kocha. Zaraz wszystko będzie dobrze.” Ale w środku poczułam niepokój.

Trzeciego dnia dostałam SMS-a od sąsiadki mojej mamy, pani Grażyny: „Słyszysz czasem jak twoja mama krzyczy na Kubę? On płacze prawie codziennie.” Zimny pot spłynął mi po plecach. Michał próbował mnie uspokoić: „Może to tylko gorszy dzień? Zadzwoń do mamy.”

Zadzwoniłam wieczorem. „Nic się nie dzieje, trochę rozrabia, ale wszystko pod kontrolą” – odpowiedziała mama z wymuszonym śmiechem. Ale jej głos był inny – zmęczony i rozdrażniony.

Piątego dnia nie wytrzymałam. Spakowałam się i wróciłam do Warszawy. Michał został na Mazurach, próbując mnie przekonać, że przesadzam. Ale ja już wiedziałam – coś jest nie tak.

Gdy weszłam do klatki schodowej, usłyszałam płacz Kuby przez uchylone okno. Wbiegłam do mieszkania bez pukania. Mama stała nad Kubą z podniesioną ręką. Nigdy wcześniej nie widziałam jej takiej – obcej, zaciśniętej w gniewie.

– Co ty robisz?! – wrzasnęłam i przyciągnęłam Kubę do siebie.
Mama osunęła się na krzesło i zaczęła płakać.
– Nie daję już rady… Wszystko mnie boli… On mnie nie słucha… Nie wiesz jak to jest być cały dzień samą z dzieckiem!

Usiadłam naprzeciw niej z Kubą na kolanach. Trząsł się ze strachu.
– Mamo, czemu mi nie powiedziałaś, że jest ci ciężko? Czemu nie poprosiłaś o pomoc?
Spojrzała na mnie przez łzy:
– Nie chciałam, żebyś myślała, że sobie nie radzę… Ty zawsze byłaś silna… Ja tylko chciałam pomóc.

Tej nocy nie zmrużyłam oka. Kuba zasnął wtulony we mnie, a ja przewijałam w głowie wszystkie rozmowy z mamą – czy coś przeoczyłam? Czy wymagałam od niej za dużo? Czy jestem złą córką? A może złą matką?

Przez kolejne dni mama unikała kontaktu. Michał wrócił do domu i nie mógł uwierzyć w to, co się wydarzyło.
– Twoja mama nigdy taka nie była! Może powinna pójść do lekarza?

Zaczęliśmy rozmawiać o tym, co dalej. Nie chciałam zrywać kontaktu z mamą, ale nie mogłam już zostawić Kuby pod jej opieką. Ta decyzja bolała mnie bardziej niż cokolwiek wcześniej.

Któregoś popołudnia mama przyszła pod nasze drzwi z reklamówką pełną zabawek.
– Wiem, że już mi nie ufasz… Ale proszę cię, nie zabieraj mi wnuka. On jest dla mnie wszystkim – powiedziała cicho.
Patrzyłam na nią i czułam jak serce mi pęka.
– Mamo, kocham cię, ale muszę myśleć o Kubie. Może potrzebujesz odpoczynku albo pomocy – pójdźmy razem do psychologa?
Nie odpowiedziała od razu. Tylko mnie przytuliła i długo płakała na moim ramieniu.

Tygodnie mijały powoli. Mama zamknęła się w sobie. Ja próbowałam pogodzić pracę z opieką nad Kubą i troską o nią. Michał był wsparciem, ale często brakowało nam słów.

Pewnego wieczoru Kuba zapytał:
– Mamo, dlaczego babcia już po mnie nie przychodzi? Czy coś zrobiłem źle?
Przytuliłam go mocno:
– Nic złego nie zrobiłeś, kochanie. Każdy czasem ma trudne dni i potrzebuje pomocy. Babcia bardzo cię kocha.

Czasem zastanawiam się: czy podjęłam dobrą decyzję? Czy można chronić dziecko i jednocześnie nie zranić osoby, która cię wychowała? Gdzie przebiega granica między troską o najbliższych a własnym sumieniem?

A wy… co byście zrobili na moim miejscu? Czy można uratować rodzinę wtedy, gdy życie staje się za ciężkie dla tych, których najbardziej kochamy?