Kiedy miłość matki staje się wybiórcza: Dramat rodzinny o faworyzowaniu i oddaleniu

Siedziałam przy kuchennym stole, patrząc na zdjęcie mojej wnuczki Kasi. Jej uśmiech zawsze rozjaśniał mój dzień, ale ostatnio ten uśmiech zniknął. Widziałam ją wczoraj, kiedy przyszła do mnie po szkole. Była cicha, zamyślona, a jej oczy były pełne smutku.

„Babciu, czy mogę tu zostać na noc?” zapytała nieśmiało, a ja poczułam ukłucie w sercu. Wiedziałam, że coś jest nie tak.

„Oczywiście, kochanie. Ale co się stało? Dlaczego nie chcesz wracać do domu?” zapytałam, próbując ukryć swoje zaniepokojenie.

Kasia spuściła wzrok i zaczęła bawić się bransoletką na nadgarstku. „Mama znowu krzyczała na mnie bez powodu. Wszystko, co robię, jest złe. Ale kiedy Kacper coś zrobi, to zawsze jest w porządku.”

Kacper to jej młodszy brat. Od kiedy się urodził, Marta, moja córka, zdawała się poświęcać mu całą swoją uwagę. Rozumiałam to na początku — Kacper był chorowitym dzieckiem i wymagał więcej opieki. Ale teraz miał już osiem lat i był zdrowy jak ryba. A mimo to Marta nadal traktowała go jak oczko w głowie.

„Kasia, jesteś wspaniałą dziewczynką i nigdy nie pozwól nikomu myśleć inaczej,” powiedziałam, przytulając ją mocno. „Twoja mama cię kocha, tylko czasem nie widzi wszystkiego tak jasno jak powinna.”

Ale w głębi duszy wiedziałam, że to nie wystarczy. Marta była moją jedyną córką i zawsze starałam się ją wspierać, ale widząc, jak traktuje Kasię, czułam się bezsilna.

Następnego dnia postanowiłam porozmawiać z Martą. Zadzwoniłam do niej i zaprosiłam na kawę. Spotkałyśmy się w małej kawiarni na rogu ulicy.

„Marta, musimy porozmawiać o Kasi,” zaczęłam delikatnie.

Marta westchnęła ciężko i odłożyła filiżankę z kawą. „Mamo, wiem co chcesz powiedzieć. Ale Kacper potrzebuje mnie bardziej niż Kasia. Ona jest starsza, powinna być bardziej samodzielna.”

„Ale ona jest tylko dzieckiem!” przerwałam jej z desperacją w głosie. „Potrzebuje twojej miłości i uwagi tak samo jak Kacper. Nie możesz jej zaniedbywać.”

Marta spojrzała na mnie z irytacją. „Nie zaniedbuję jej! Po prostu… czasem nie mam siły na wszystko.”

Zrozumiałam, że Marta czuje się przytłoczona obowiązkami, ale to nie usprawiedliwiało jej zachowania wobec Kasi. Wiedziałam, że muszę coś zrobić.

Wieczorem tego samego dnia zadzwoniłam do mojego męża Jana. „Musimy pomóc Kasi,” powiedziałam mu przez telefon.

Jan westchnął ciężko po drugiej stronie linii. „Wiem, ale co możemy zrobić? To ich rodzina.”

„Może powinniśmy zaproponować, żeby Kasia zamieszkała z nami na jakiś czas,” zasugerowałam ostrożnie.

Jan milczał przez chwilę. „To może być dobry pomysł,” odpowiedział w końcu.

Następnego dnia zaprosiłam Kasię do siebie na obiad. Chciałam z nią porozmawiać i dowiedzieć się, co naprawdę czuje.

„Kasia, kochanie,” zaczęłam delikatnie podczas deseru. „Czy chciałabyś zamieszkać z nami na jakiś czas?”

Kasia spojrzała na mnie zaskoczona. „Naprawdę mogłabym?”

„Oczywiście,” odpowiedziałam z uśmiechem. „Chcemy tylko twojego szczęścia.”

Kasia przytuliła mnie mocno i poczułam łzy napływające do oczu. Wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję.

Następnego dnia zadzwoniłam do Marty i powiedziałam jej o naszej propozycji.

„Mamo, nie wiem…” zaczęła Marta niepewnie.

„To tylko na jakiś czas,” zapewniłam ją. „Może to pomoże wam obu przemyśleć pewne sprawy i da ci trochę przestrzeni na uporządkowanie wszystkiego.”

Po długiej rozmowie Marta zgodziła się spróbować.

Kasia zamieszkała z nami i od razu zauważyliśmy zmianę w jej zachowaniu. Znowu zaczęła się uśmiechać i śmiać się jak dawniej.

Ale mimo że sytuacja wydawała się poprawiać, wciąż czułam ciężar na sercu. Czy naprawdę zrobiłam wszystko, co mogłam? Czy moja interwencja była słuszna?

Czasem zastanawiam się, czy miłość matki naprawdę może być wybiórcza? Czy to możliwe, że jedno dziecko może być faworyzowane kosztem drugiego? I co możemy zrobić jako rodzina, by naprawić te rany?

Czy kiedykolwiek uda nam się odbudować więzi między Martą a Kasią? Może czas pokaże…