Dziadek, wnuk i tajemnica, która zmieniła wszystko – historia z warszawskiego blokowiska

Już od rana czułem, że ten dzień będzie inny. Siedziałem przy kuchennym stole w naszym dwupokojowym mieszkaniu na warszawskim Ursynowie, popijając gorzką kawę i słuchając, jak Bartek – mój sześcioletni wnuk – z impetem rozrzuca klocki po całym pokoju. Za oknem szaruga, a w środku mnie jeszcze większa burza.

– Dziadku, a kiedy mama wróci? – zapytał nagle Bartek, nie patrząc na mnie, tylko układając wieżę z Lego.

Zaciąłem się na chwilę. Co miałem mu powiedzieć? Że jego mama, moja córka Marta, znowu zniknęła na kilka dni, zostawiając go pod moją opieką, bo „musi wszystko przemyśleć”? Że jej życie od rozwodu to pasmo ucieczek, nowych znajomości i niekończących się kłótni z byłym mężem?

– Niedługo, Bartku. Zadzwoniła rano, mówiła, że wróci wieczorem – skłamałem, choć wcale nie miałem pewności.

Bartek tylko wzruszył ramionami. Był do tego przyzwyczajony. Ja też. Ale za każdym razem bolało tak samo.

Telefon zadzwonił gwałtownie, wyrywając mnie z zamyślenia. Na wyświetlaczu: „Marta”.

– Tato, musisz mi pomóc. Nie dam rady wrócić dziś do domu. Bartek może zostać u ciebie jeszcze kilka dni? – jej głos był zmęczony, roztrzęsiony.

– Co się stało? – zapytałem ostrożnie.

– Nie teraz. Proszę cię, tato. Zajmij się nim. – Rozłączyła się.

Przez chwilę siedziałem w ciszy, czując narastającą złość i bezsilność. To nie pierwszy raz. Ale tym razem coś było inaczej. Coś wisiało w powietrzu.

Bartek podszedł do mnie i przytulił się mocno.

– Dziadku, a ty mnie nigdy nie zostawisz?

Poczułem łzy pod powiekami. – Nigdy, Bartku. Obiecuję.

Po południu poszliśmy na plac zabaw. Bartek biegał z innymi dziećmi, a ja usiadłem na ławce obok sąsiadki, pani Haliny. Zawsze miała coś do powiedzenia o wszystkich w bloku.

– Znowu z Bartkiem? – zagadnęła z uśmiechem.

– Tak. Marta ma swoje sprawy.

– Wiesz, ja to się czasem zastanawiam, czy ona się kiedyś ogarnie. Tyle lat już po rozwodzie, a ciągle jakby szukała siebie…

Westchnąłem ciężko. – Każdy ma swoje tempo.

– A Bartek? Taki mądry chłopak. Szkoda go. Dzieci wszystko czują, nawet jak się im nie mówi…

Wróciliśmy do domu. Bartek był zmęczony, ale nie chciał spać. Wieczorem zadzwonił domofon. Otworzyłem drzwi i… stanąłem jak wryty. Przed progiem stał mój zięć, Paweł – ojciec Bartka. Nie widziałem go od ponad roku.

– Musimy porozmawiać – powiedział bez przywitania.

Bartek rzucił mu się na szyję. – Tata!

Paweł spojrzał na mnie z wyrzutem.

– Możemy wejść?

Wpuściłem ich do środka. Bartek pobiegł do swojego pokoju.

– Słuchaj, Janusz… – zaczął Paweł (tak, mam na imię Janusz – wiem, co się mówi o tym imieniu, ale ja jestem inny). – Marta znowu zniknęła. Nie odbiera ode mnie telefonów. Bartek nie może tak żyć. Chcę go zabrać do siebie na stałe.

Zatkało mnie. – Chcesz go zabrać? Przecież on tu ma dom, szkołę, kolegów…

– A co ma z matką? Ciągłe zmiany, niepewność. Ty też nie jesteś już młody. Wiem, że kochasz Bartka, ale…

W tej chwili drzwi otworzyły się z hukiem. Marta wpadła do mieszkania, rozczochrana, z podkrążonymi oczami.

– Nie pozwolę ci go zabrać! – krzyknęła do Pawła. – To moje dziecko!

Bartek wybiegł z pokoju, przerażony.

– Mamo, co się dzieje?

Marta uklękła przy nim i zaczęła płakać.

– Przepraszam, synku… Przepraszam…

Paweł patrzył na nią z pogardą.

– Znowu uciekasz od odpowiedzialności. Myślisz tylko o sobie!

– To nieprawda! – Marta podniosła głos. – Nie masz pojęcia, przez co przechodzę!

– A przez co? – nie wytrzymałem. – Może czas w końcu powiedzieć prawdę!

Zapadła cisza. Bartek patrzył na nas szeroko otwartymi oczami. Marta spuściła głowę.

– Dobrze… powiem wam. – Jej głos był cichy, złamany. – Od kilku miesięcy mam depresję. Leczę się. Nie radzę sobie. Boję się, że was zawiodę…

Zamarliśmy. Paweł usiadł ciężko na krześle.

– Dlaczego nic nie mówiłaś?

– Bo wstydziłam się. Bo myślałam, że muszę być silna. Że nie mogę was obciążać…

Bartek wtulił się w nią mocno.

– Mamo, ja cię kocham.

Wtedy zrozumiałem, jak bardzo wszyscy byliśmy pogubieni. Każdy z nas walczył ze swoimi demonami, ale zamiast rozmawiać, chowaliśmy się za maskami.

Wieczorem usiedliśmy razem przy stole. Po raz pierwszy od dawna rozmawialiśmy szczerze. Paweł obiecał pomóc Marcie w leczeniu. Ja zadeklarowałem, że zawsze będę dla nich wsparciem.

A Bartek? On po prostu chciał mieć rodzinę.

Kilka tygodni później Marta zaczęła terapię. Paweł częściej odwiedzał syna. Ja nauczyłem się prosić o pomoc, zamiast udawać, że wszystko jest w porządku.

Dziś wiem, że rodzina to nie jest obrazek z reklamy. To codzienna walka o siebie nawzajem. O szczerość. O wybaczenie.

Czasem myślę: ile rodzin żyje w podobnym kłamstwie? Ile dzieci czeka na to jedno zdanie: „Już wszystko będzie dobrze”? Czy naprawdę tak trudno jest powiedzieć prawdę i poprosić o pomoc?

A wy? Czy potraficie rozmawiać szczerze z bliskimi? Czy też chowacie się za maską pozorów?