Kiedy choroba córki odkrywa rodzinne sekrety: Moje życie po zdradzie i kłamstwie
— Tato, dlaczego muszę mieć tyle badań? — zapytała Zosia, patrząc na mnie wielkimi, przestraszonymi oczami. Siedzieliśmy w poczekalni szpitala na Banacha, a ja ściskałem jej dłoń tak mocno, jakby od tego zależało jej życie. Może rzeczywiście zależało. Lekarze mówili o przeszczepie szpiku, o pilnej potrzebie znalezienia dawcy. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że to nie tylko jej zdrowie jest zagrożone.
Moja żona, Marta, była blada jak ściana. Odkąd dowiedzieliśmy się o białaczce Zosi, nie spała po nocach. Ja też nie spałem. Przeglądałem fora, czytałem historie innych rodziców, modliłem się po cichu, żeby to wszystko okazało się pomyłką. Ale wyniki były jednoznaczne.
— Panie Piotrze — powiedział lekarz podczas jednej z konsultacji — niestety, pańska zgodność genetyczna z córką jest zerowa. To bardzo nietypowe.
Poczułem, jakby ktoś uderzył mnie pięścią w brzuch. Zerowa zgodność? Przecież to moja córka! Przez piętnaście lat byłem przy niej każdego dnia: uczyłem ją jeździć na rowerze, chodziłem na wywiadówki, tuliłem, kiedy miała koszmary. Jak to możliwe?
Marta spuściła wzrok. Widziałem, jak jej dłonie drżą. Po wyjściu ze szpitala długo milczeliśmy w samochodzie. W końcu nie wytrzymałem:
— Marta, powiedz mi prawdę. Co się dzieje?
Zaczęła płakać. Najpierw cicho, potem coraz głośniej. W końcu wykrztusiła:
— Piotr… Ja… Ja wtedy… To był tylko jeden raz. Myślałam, że to nie ma znaczenia.
Nie musiała mówić więcej. Wszystko zrozumiałem. Zosia nie była moją biologiczną córką.
Wróciłem do domu jak automat. Zosia została w szpitalu na kolejne badania. Marta próbowała rozmawiać, tłumaczyć się, ale ja nie słuchałem. W głowie miałem tylko jedno pytanie: kim jestem dla tej dziewczynki? Czy przez piętnaście lat żyłem w kłamstwie?
Przez kolejne dni funkcjonowałem jak w transie. Musiałem być przy Zosi — ona potrzebowała mnie bardziej niż kiedykolwiek — ale jednocześnie czułem się jak obcy we własnym domu. Każdy gest Marty budził we mnie gniew i żal.
Pewnego wieczoru usłyszałem rozmowę Marty przez telefon:
— Musisz się dowiedzieć, czy możesz być dawcą… Tak, wiem, że to trudne… Ale Zosia jest twoją córką.
Nie wytrzymałem:
— Z kim rozmawiasz?!
Marta zbladła jeszcze bardziej.
— Z Pawłem — wyszeptała.
Paweł. Jej kolega z pracy sprzed lat. Nigdy nie lubiłem tego faceta.
Wybuchłem:
— Przez piętnaście lat żyliśmy w kłamstwie! Jak mogłaś mi to zrobić? Jak mogłaś odebrać mi prawo do prawdy?
Marta płakała, przepraszała, tłumaczyła się słowami, które nic już nie znaczyły. Czułem się zdradzony jak nigdy dotąd.
Ale Zosia… Ona niczemu nie była winna. Była moją córką — może nie biologicznie, ale przez wszystkie te lata byłem dla niej ojcem. Czy mogę ją teraz zostawić? Czy powinienem walczyć o nią mimo wszystkiego?
Paweł pojawił się w szpitalu kilka dni później. Widziałem jego nerwowe ruchy, niepewność w oczach. Rozmawialiśmy krótko:
— Piotrze… Przepraszam. Nie wiedziałem…
Nie odpowiedziałem mu nic. Nie miałem siły na kolejne rozmowy.
Lekarze zrobili badania Pawłowi — był zgodny genetycznie z Zosią. To on mógł być dawcą szpiku.
W tym czasie Zosia zaczęła coś podejrzewać. Pewnego wieczoru zapytała mnie szeptem:
— Tato… Czy ty mnie już nie kochasz?
Serce mi pękło.
— Kocham cię najbardziej na świecie — odpowiedziałem i przytuliłem ją mocno.
Ale w środku czułem pustkę i ból.
Po przeszczepie wszystko się zmieniło. Paweł zaczął pojawiać się coraz częściej — najpierw jako dawca, potem jako ktoś więcej. Marta próbowała odbudować nasze małżeństwo, ale ja nie potrafiłem jej wybaczyć.
Zosia wracała do zdrowia powoli. Była dzielna i silna — dużo silniejsza niż ja w tamtym czasie.
W końcu podjąłem decyzję: wyprowadziłem się z domu. Nie mogłem żyć pod jednym dachem z Martą i Pawłem — nawet jeśli oficjalnie byliśmy jeszcze rodziną.
Zosia odwiedzała mnie w moim nowym mieszkaniu na Ursynowie. Spędzaliśmy razem weekendy, chodziliśmy do kina, na spacery po Łazienkach. Rozmawialiśmy o wszystkim — oprócz tego jednego tematu.
Pewnego dnia zebrałem się na odwagę:
— Zosiu… Chciałbym ci coś powiedzieć.
Spojrzała na mnie poważnie.
— Wiem już wszystko, tato — powiedziała cicho. — Ale dla mnie zawsze będziesz moim tatą.
Popłakałem się wtedy jak dziecko.
Dziś minęły dwa lata od tamtych wydarzeń. Zosia jest zdrowa, Marta ułożyła sobie życie z Pawłem. Ja wciąż próbuję odnaleźć siebie na nowo — jako ojciec, jako mężczyzna, jako człowiek po zdradzie i kłamstwie.
Czasem zastanawiam się: czy można naprawdę wybaczyć taką zdradę? Czy rodzina to tylko więzy krwi? A może to coś więcej — coś, co buduje się każdego dnia wspólnymi chwilami?
Co wy byście zrobili na moim miejscu? Czy można nauczyć się żyć z prawdą, która boli bardziej niż najgorsze kłamstwo?