„Cały dzień gotowałam, a zamiast pochwał, mój mąż skrytykował mnie przy rodzinie”: Mój mąż jest profesjonalnym kucharzem

Było chłodne niedzielne poranek w listopadzie, kiedy postanowiłam zaskoczyć rodzinę specjalnym obiadem. Mój mąż, Wojciech, ciężko pracował w swojej restauracji, a ja chciałam dać mu wolny wieczór, aby mógł odpocząć z rodziną. Gotowanie nie jest moją mocną stroną, ale uczę się i byłam chętna pokazać Wojciechowi moje postępy.

Menu zaplanowałam starannie: pieczony kurczak z natką czosnku i ziołami, kremowe puree ziemniaczane i gotowane na parze zielone fasolki. Proste, ale pocieszające. Zaczełam wcześnie, chcąc, aby wszystko było idealne. Wojciech był w restauracji na serwisie brunchowym i miał wrócić dopiero po południu.

W miarę upływu godzin kuchnia wypełniła się aromatami pieczonego kurczaka i ziół. Stosowałam wszystkie wskazówki, które Wojciech dał mi przez ostatnie miesiące: polewałam kurczaka co dwadzieścia minut, gotowałam ziemniaki na mocnym ogniu przed utłuczeniem ich na kremową konsystencję i dodałam odrobinę masła do fasolek.

Gdy Wojciech wszedł przez drzwi, stół był nakryty, a obiad prawie gotowy. Nasze dzieci, Bartek i Izabela, cicho się bawiły, oczekując na akceptację ojca. Byłam zdenerwowana, ale pełna nadziei.

Wojciech przywitał wszystkich serdecznie, ale zatrzymał się, wchodząc do kuchni. Jego oczy przeskanowały potrawy na blacie. Nie mogłam odczytać jego wyrazu twarzy i poczułam niepokój.

„Obiad wygląda wspaniale, Ewa,” powiedział, ale jego ton był płaski. Moje serce trochę opadło, ale uśmiechnęłam się i zaprosiłam wszystkich do stołu.

Gdy zaczęliśmy jeść, w pokoju panowała niezwykła cisza. Wojciech smakował każdą potrawę zamyślony, marszcząc brwi. W końcu odłożył widelec i spojrzał na mnie. „Kurczak jest przesmażony,” powiedział, na tyle głośno, że wszyscy mogli usłyszeć. „A ziemniaki mogłyby być lepiej doprawione. Ważne jest, aby próbować potrawy w trakcie gotowania.”

Poczułam, jak rumieniec wstępuje mi na policzki. Nasze dzieci spoglądały na nas, wyczuwając napięcie. „Przepraszam,” wymamrotałam, tracąc apetyt. „Myślałam, że wyszło dobrze.”

Wojciech westchnął. „Gotowanie to precyzja, Ewa. To nie tylko hobby dla mnie; to moja kariera. Chciałbym, żebyś podchodziła do tego trochę bardziej poważnie.”

Reszta posiłku minęła w ciszy. Zebrałam naczynia, czując łzy w oczach. Cały dzień starałam się przygotować coś wyjątkowego, tylko po to, aby zostać skrytykowaną przed naszymi dziećmi.

Tej nocy, gdy Wojciech i ja leżeliśmy w łóżku, przestrzeń między nami wydawała się szersza niż kiedykolwiek. Zdałam sobie sprawę, że bez względu na to, ile się starałam, mogę nigdy nie spełnić jego oczekiwań. A co gorsza, jego bezpośrednia krytyka nie tylko zepsuła nasz obiad, ale także stworzyła między nami przepaść, która wydawała się zbyt głęboka, aby ją naprawić.