Teściowa, która wie lepiej – jak pomoc może stać się przekleństwem

– Znowu przyszła bez zapowiedzi – pomyślałam, słysząc dźwięk domofonu o ósmej rano w sobotę. Piotr jeszcze spał, dzieci oglądały bajki, a ja marzyłam o spokojnej kawie. Zamiast tego usłyszałam przez domofon znajomy głos:

– To ja, Halinka! Przyniosłam świeże bułki i trochę warzyw z bazarku. Otwórzcie!

Nie miałam siły protestować. Otworzyłam drzwi i już po chwili teściowa krzątała się po kuchni, komentując:

– Ojej, znowu te naczynia w zlewie. Kochana, trzeba to od razu zmywać, bo potem się zbiera.

Zacisnęłam zęby. To nie pierwszy raz. Od kiedy urodziła się nasza Zosia, Halina była u nas niemal codziennie. Przynosiła jedzenie, sprzątała, czasem nawet przebierała dzieci, zanim zdążyłam się obudzić. Na początku byłam wdzięczna – przecież każda pomoc się przyda. Ale z czasem zaczęłam czuć się jak gość we własnym domu.

Piotr nie widział problemu. – Mama chce dobrze – powtarzał. – Po prostu nie potrafi usiedzieć w domu.

Ale ja czułam się coraz gorzej. Moje decyzje były kwestionowane na każdym kroku. Gdy kupiłam nowe zasłony do salonu, Halina skomentowała:

– A po co takie ciemne? Przecież dzieci potrzebują światła! Ja bym wybrała jasne.

Gdy gotowałam obiad:

– Oj, za dużo soli! Piotruś zawsze miał delikatny żołądek.

W końcu zaczęłam unikać własnej kuchni. Czułam się oceniana i niepotrzebna. Nawet dzieci zaczęły mówić: „Babcia zrobi lepiej”.

Pewnego dnia, gdy wróciłam z pracy wcześniej niż zwykle, zastałam Halinę w mojej sypialni. Prasowała moje bluzki.

– Mamo Piotra, nie trzeba było… – zaczęłam nieśmiało.

– Ależ kochanie! Ty tyle pracujesz, a ja mam czas. Po co mają ci się gnieść ubrania?

Poczułam łzy pod powiekami. To już było za dużo. Wieczorem powiedziałam Piotrowi:

– Musimy coś zrobić. Ja już nie wytrzymuję tej sytuacji.

Piotr wzruszył ramionami:

– Przesadzasz. Mama tylko pomaga.

– Pomaga? Czuję się jak dziecko we własnym domu! Nie mam żadnej prywatności!

Wybuchłam płaczem. Piotr był zaskoczony moją reakcją, ale w końcu zgodził się porozmawiać z mamą.

Następnego dnia usiedliśmy razem przy stole. Halina patrzyła na mnie z troską.

– Kochana, coś się stało?

Zebrałam się na odwagę:

– Pani Halino, bardzo doceniam wszystko, co pani dla nas robi… Ale czasem czuję się przytłoczona. Chciałabym mieć trochę więcej przestrzeni dla siebie i naszej rodziny.

Halina zamilkła na chwilę. Jej twarz stężała.

– Myślałam, że wam pomagam… – wyszeptała. – Nie chcę być ciężarem.

Piotr próbował łagodzić sytuację:

– Mamo, nikt nie mówi, że jesteś ciężarem. Ale może moglibyśmy ustalić jakieś dni na wizyty?

Halina wstała gwałtownie.

– Dobrze! Skoro jestem tu niechciana, to już mnie nie zobaczycie!

Trzasnęły drzwi. Zapanowała cisza.

Przez kolejne dni było dziwnie pusto i cicho. Dzieci pytały o babcię, Piotr był zamyślony. Ja czułam ulgę, ale też ogromne poczucie winy.

Po tygodniu zadzwonił telefon.

– Mogę przyjść? – zapytała Halina cicho.

Zgodziłam się. Przyszła z ciastem i łzami w oczach.

– Przepraszam – powiedziała. – Chciałam być potrzebna… Po śmierci męża czuję się taka samotna. Wasza rodzina to całe moje życie.

Objęłam ją i płakałyśmy razem. Ustaliłyśmy nowe zasady: wizyty dwa razy w tygodniu, bez niespodzianek i tylko wtedy, gdy naprawdę potrzebujemy pomocy.

Nie było łatwo odbudować relację, ale powoli zaczęłyśmy się rozumieć. Zrozumiałam też jej samotność i lęk przed byciem niepotrzebną.

Czasem zastanawiam się: czy można pomóc komuś, kto tej pomocy nie chce? Jak znaleźć równowagę między troską a wolnością? Może wy macie podobne doświadczenia?