Między młotem a kowadłem: Historia jednej matki po rozwodzie

– Nie pozwolę ci zabrać Kuby! – głos Pawła przeszył ciszę mojego mieszkania, kiedy trzymałam telefon tak mocno, że aż zbielały mi knykcie. Za oknem szarzał listopadowy wieczór, a deszcz bębnił w parapet jakby chciał podkreślić chaos w mojej głowie. – Paweł, proszę cię, muszę wyjechać na dwa dni służbowo. To tylko weekend. Jesteś jego ojcem! – próbowałam zachować spokój, choć w środku wszystko we mnie krzyczało.

Od naszego rozwodu minęły dwa lata. Paweł ułożył sobie życie z nową partnerką, Martą. Kuba miał wtedy cztery lata i nie rozumiał, dlaczego tata coraz rzadziej się z nim widuje. Najgorsze było to, że Paweł nie chciał brać syna do siebie nawet na kilka godzin, ale gdy mój nowy partner, Michał, próbował zbliżyć się do Kuby, Paweł natychmiast protestował. – Nie chcę, żeby jakiś obcy facet udawał ojca mojego dziecka! – wykrzyczał mi kiedyś przez telefon. – To dlaczego sam nie chcesz się nim zajmować? – zapytałam wtedy przez łzy.

Moja rodzina też nie ułatwiała mi życia. Mama powtarzała: – Za szybko zaczęłaś nowy związek. Kuba potrzebuje stabilizacji, nie kolejnego ojca. Tata natomiast zawsze był sceptyczny wobec Pawła: – Nigdy nie był odpowiedzialny. Teraz masz dowód. Moja siostra, Karolina, starała się mnie wspierać, ale sama była świeżo po porodzie i miała własne problemy.

Kuba zamknął się w sobie. Przestał rozmawiać z dziećmi w przedszkolu, panie skarżyły się, że jest smutny i wycofany. Wieczorami tuliłam go do snu i słyszałam szept: – Mamo, dlaczego tata mnie nie chce? Co miałam odpowiedzieć? Że tata wybrał inną rodzinę? Że ja też czasem nie mam już siły?

Michał był cierpliwy. Nigdy nie narzucał się Kubie, ale widziałam, jak bardzo chciałby być dla niego wsparciem. Pewnego wieczoru usiadł obok mnie na kanapie i powiedział cicho: – Kocham was oboje. Ale nie chcę być powodem kolejnych kłótni. Jeśli Paweł tak bardzo się sprzeciwia…

– Czuję się jak w pułapce – wyszeptałam. – Paweł nie chce zajmować się Kubą, ale nie pozwala nam być szczęśliwymi razem.

Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta. Pewnego dnia Paweł zadzwonił niespodziewanie: – Marta nie chce, żeby Kuba do nas przychodził. Ma już dwójkę swoich dzieci i to dla niej za dużo. Ale nie życzę sobie, żeby Michał wychowywał mojego syna.

– To czego właściwie chcesz? – zapytałam zrezygnowana.

– Żeby Kuba miał tylko jednego ojca! – odpowiedział bez namysłu.

– To może chociaż czasem go zabierz? – błagałam.

– Nie dam rady…

Wtedy po raz pierwszy poczułam się naprawdę sama.

Wieczorem przyszła Karolina. Kuba już spał, a my siedziałyśmy przy winie i rozmawiałyśmy szeptem.

– Tak dalej być nie może – powiedziała stanowczo Karolina. – Paweł myśli tylko o sobie. Musisz być silna dla Kuby.

– Ale jak? Jeśli pójdę do sądu, znienawidzi mnie jeszcze bardziej…

– A co cię to obchodzi? I tak ci nie pomaga! Pomyśl o Kubie. On potrzebuje stabilności.

Słowa Karoliny dźwięczały mi w głowie całą noc. Rano podjęłam decyzję: muszę porozmawiać z Pawłem twarzą w twarz.

Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko jego pracy. Siedział naprzeciwko mnie spięty i milczący.

– Paweł, tak dalej być nie może – zaczęłam spokojnie, choć serce waliło mi jak młotem. – Kuba potrzebuje ojca. Jeśli ty nie możesz nim być na co dzień, pozwól chociaż Michałowi być dla niego wsparciem.

Paweł patrzył na mnie długo z gniewem, potem spuścił wzrok.

– Boję się… Boję się, że stracę syna na zawsze…

– Już go tracisz! – wyrzuciłam z siebie to, co tłumiłam od miesięcy.

Zapadła długa cisza. W końcu Paweł westchnął:

– Daj mi czas… Postaram się częściej widywać Kubę. A jeśli Michał naprawdę jest dobrym człowiekiem… Może kiedyś go zaakceptuję.

Po raz pierwszy od dawna poczułam cień nadziei.

Od tamtej rozmowy minął rok. Paweł rzeczywiście zaczął częściej spotykać się z Kubą – na początku były to krótkie wizyty w parku czy wspólne lody po przedszkolu, ale widziałam radość w oczach syna za każdym razem. Michał cierpliwie czekał na swoją kolej; nigdy nie próbował zastąpić Pawła, po prostu był przy nas z miłością i troską.

Dziś czasem siadamy przy jednym stole podczas świąt: ja z Michałem, Paweł z Martą i jej dziećmi. Kuba znów śmieje się w przedszkolu i opowiada o swoich przygodach.

Czasem jednak zastanawiam się: ile kobiet w Polsce tkwi dziś w podobnej pułapce? Ile z nas czuje się rozdartych między przeszłością a przyszłością? Czy naprawdę można zbudować nową rodzinę na gruzach starej?

A wy? Czy można wybaczyć komuś taką egoistyczną walkę o dziecko? I czy da się stworzyć dom pełen miłości mimo tylu blizn?