To miała być pierwsza Wigilia poza domem rodziców, ale atmosfera od początku była napięta. Brat zaprosił nas do siebie, choć jego żona nie kryła niechęci. Jedna rozmowa przy stole sprawiła, że już nic nie było takie jak dawniej.
To opowieść o najtrudniejszych świętach w moim życiu, kiedy mój synek Michał urodził się bez pulsu. Przeżyliśmy chwile grozy, walki i nadziei, które na zawsze zmieniły naszą rodzinę. Dziś, patrząc na niego, wciąż zadaję sobie pytanie, czy cuda naprawdę się zdarzają.
Planowałam spędzić święta sama, ale kiedy mój syn się o tym dowiedział, nalegał, żebym dołączyła do niego i jego rodziny. Jednak to, co miało być radosnym spotkaniem rodzinnym, przybrało niespodziewany obrót.
Od Nowego Roku mama nie rozmawiała z nami, ponieważ nie zaprosiliśmy jej i taty na nasze świąteczne spotkanie. Wcześniej powiedzieliśmy, że siostra mojego męża, Alina, i jej rodzina przyjeżdżają z innego województwa, aby spędzić z nami kilka dni. Biorąc pod uwagę, że widzimy ich tylko raz w roku, postanowiliśmy poświęcić im nasz czas. Jednak próba mamy, aby nas czegoś nauczyć, wzięła nieoczekiwany obrót.
Mam córkę, Kaję, której życie nie było łatwe. Wyszła za mąż bardzo młodo, w wieku osiemnastu lat, za Tymoteusza, i mieli syna, Jana. Ale tragedia nadeszła, gdy Tymoteusz zmarł kilka miesięcy po narodzinach Jana. Tego Sylwestra poszłam świętować z nią, mając nadzieję na nowy początek, ale rzeczy nie potoczyły się zgodnie z planem, co skłoniło mnie do rozważenia długiego powrotu do domu w ciemności.
