Gdy Henryk, weteran II Wojny Światowej, osiągnął swoje setne urodziny, zaczął rozmyślać o życiu pełnym wspomnień, które z każdym dniem zdawały się coraz bardziej oddalać. Pomimo tego wyjątkowego jubileuszu, dzień minął spokojnie, zaledwie kilku dalekich krewnych skontaktowało się z nim, pozostawiając Henryka w zadumie nad upływem czasu i zanikającymi więziami z przeszłości.
„W wieku 72 lat znajduję się samotny w mieście pełnym życia. Moje dzieci mają swoje własne życie, a moje próby ponownego nawiązania kontaktu spotkały się z uprzejmym dystansem. Dni się dłużą, a noce jeszcze bardziej, gdy szukam sensu w tym nowym rozdziale samotności.”
Mam na imię Małgorzata, mam 68 lat, a cisza w moim czteropokojowym domu stała się przytłaczająca. Nadal udzielam się jako wolontariuszka w lokalnej bibliotece, aby zająć czymś czas, ale samotność jest trudna do zniesienia. Postanowiłam zaprosić moje dzieci i wnuki, aby zamieszkały ze mną, mając nadzieję na ożywienie ciepła, które kiedyś wypełniało te ściany. Oto moja historia.
Linda ma troje dzieci, które dawno opuściły rodzinny dom. Jej najstarszy syn mieszka za granicą ze swoją rodziną. Wyprowadził się w bardzo młodym wieku i od tamtej pory nie widział swojej matki. Pozostały tylko zdjęcia, listy i życzenia świąteczne. Linda starannie przechowuje wszystko i często, zwłaszcza zimowymi wieczorami, przegląda je i czyta. „Synu, tak bardzo za tobą tęsknimy…”
– Mamo, nie mogę tego ciągle robić. Mam swoją rodzinę, o którą muszę dbać.
Poznaliśmy się, gdy byliśmy młodzi i postanowiliśmy poczekać z założeniem rodziny. Dużo podróżowaliśmy dzięki jego pracy. Życie było dobre, ale z biegiem lat wszystko się zmieniło na gorsze.
Miałam dobrą rodzinę, wychowałam córkę z miłością i troską, wspierałam jej edukację. Zdobyła świetną pracę dzięki znajomościom i w końcu wyszła za mąż. Teraz czuję, że już nie jestem potrzebna.
