Po przejściu na emeryturę trzy lata temu, Wiktoria spędza teraz cały swój wolny czas w domu, nie tylko w weekendy. Ma dwoje dorosłych dzieci, syna o imieniu Jan i córkę o imieniu Klaudia. Starania Wiktorii, by zapewnić rodzinie domowe posiłki, biorą nieoczekiwany obrót.
Od prawie dwóch tygodni brakuje mi troski i uczucia. Mój mąż, Jacek, wyjechał do domu swoich rodziców i nawet nie zadzwonił. Zostałam sama z naszą córką, Zosią, walcząc z bezsennymi nocami.
„Przez ostatnie 7 lat nigdy nie prosiłam ich o pieniądze; nawet mi to przez myśl nie przeszło. Zamiast tego staram się odwiedzać ich z prezentami, mając nadzieję na zniwelowanie rosnącej przepaści między nami.”
„Mamo, jesteś najlepsza na świecie. Zrobię wszystko, byś zawsze się uśmiechała.” Piotr nigdy nie wyobrażał sobie, jak te słowa wywrócą świat jego matki do góry nogami. To, co zaczęło się od szczerego komplementu, przerodziło się w nieoczekiwany rodzinny dramat.
Moje pierwsze małżeństwo z Bartkiem było szczęśliwe przez dekadę. Jednak ostatnie trzy lata zamieniły się w koszmar, którego nie życzyłabym nawet najgorszemu wrogowi. Znam Marka od czasów liceum.
Ewelina nalega, abym znalazł dla niej miejsce u nas, ale co mogę teraz zrobić? Nie możemy wszyscy ściskać się w jednym pokoju, zwłaszcza że moi dorośli dzieci, Krystian i Hania, mieszkają w domu.
Jej syn, Filip, przyprowadził ją do nas, ukrywając prawdę, że zostanie na stałe. Z biegiem dni Wioletta coraz bardziej zdawała sobie sprawę, że może nigdy stąd nie wyjść.
Po siedmiu latach małżeństwa, Ela sądziła, że w końcu znalazła idealny prezent dla swojej teściowej, Ewy. Mimo ich harmonijnych relacji, ten prezent niespodziewanie wywrócił ich świat do góry nogami.
Gdy mój mąż Antoni rozmawiał przez telefon ze swoją matką, nasza córka Ela bawiła się lalkami. Nasza mała dziewczynka ma zaledwie jeden rok i dziewięć miesięcy. Nagle Ela podeszła do mnie
Początkowo myślałam, że to tylko moja wyobraźnia, ale z czasem zdałam sobie sprawę, że to nie tak. Można by pomyśleć, że jestem uprzedzona, ale prawda wyglądała inaczej.
Mieszkając zaledwie przecznicę od mojego przyjaciela, postanowiłem wpaść do niego niezapowiedzianie. Zofia, jego żona, przywitała mnie przy drzwiach ze zniecierpliwieniem, „Wojtek jest w kuchni.” Tam go znalazłem, zmagającego się z górą naczyń, każde myte z nieoczekiwaną starannością.
Wyczerpana samodzielnym radzeniem sobie ze wszystkim, osiągnęłam granicę cierpliwości z powodu zaniedbania ze strony moich dorosłych dzieci. Postawiłam im ultimatum: albo zaczną mi pomagać, albo sprzedam wszystkie moje aktywa, aby sfinansować pobyt w domu spokojnej starości. Po poświęceniu życia na wychowanie syna i córki, ja i mój mąż zasługujemy na więcej.
