Zawsze myślałam, że opowieści o konfliktach między teściową a synową są przesadzone. Nie trzeba być najlepszymi przyjaciółkami, aby znaleźć wspólny język. W wieku 60 lat zawsze wierzyłam, że dwie kobiety, które kochają tę samą osobę, mogą rozwiązać wszelkie różnice. Aż do zeszłego weekendu. Ten weekendowy wypad na długo pozostanie w mojej pamięci. Mój syn zaraz
Kiedyś regularnie spotykałyśmy się na kawę i rozmawiałyśmy o życiu. Ale przez ostatnie sześć miesięcy nie słyszałam od niej ani słowa. „Zajęta, przepraszam. Zróbmy to innym razem,” mówiła.
Kiedy zmarła moja teściowa, odkryliśmy, że zostawiła testament. Jej trzypokojowy dom został zapisany jej dzieciom: córce, Ewie, i synowi, Janowi, mojemu mężowi. Ewa i Jan zawsze byli blisko, ale spadek wywołał niespodziewane napięcia.
Nie chciałam przeprowadzać się do taty. Zwłaszcza że on ma swoje własne problemy i na pewno nie potrzebuje dodatkowego stresu związanego z obecnością małych dzieci.
Życie z moją teściową było wyzwaniem. Prowadzi dom z wojskową precyzją, a jeśli spóźnisz się choćby o minutę, możesz skończyć głodny lub nieumyta. Oto jak to wszystko się rozwinęło.
Co powinienem podać gościom? Gdzie powinni spać? Jak znaleźć na to czas? Kiedy moja ciocia zadzwoniła w zeszłym tygodniu, prosząc o miejsce do spania na kilka dni, myślałem, że to będzie łatwe. Nie wiedziałem, że zamieni się to w koszmar.
Po zdradzie męża, kobieta przelała całą swoją miłość na syna, aby zachować zdrowie psychiczne. Zrezygnowała z życia osobistego i żyła wyłącznie dla Michała. Jej oddanie jednak doprowadziło do niespodziewanego i bolesnego finału.
Przy każdej okazji przypominają mi, ile dla mnie zrobili i jak ciężko pracowali, żeby mnie wychować. A to ja jestem niewdzięcznym dzieckiem! Tylko ja znam prawdę.
Zarezerwowaliśmy stolik w restauracji, aby świętować z rodzicami, ale nie planujemy zapraszać nikogo więcej. Mimo że moi rodzice są rozwiedzeni od dawna, nie zapraszam ich.
Po pierwsze, wychowaliśmy ją dobrze; jest naszą ukochaną córką. Po drugie, zapewniliśmy jej dobrą edukację; jest mądra i ukończyła studia z wyróżnieniem. Po trzecie, jest wspaniałą żoną.
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od 6 lat. W tym czasie stawialiśmy czoła wielu wyzwaniom: problemom finansowym, kryzysom zaufania w naszym związku, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił się do nas wprowadzić. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, które należy do mojego męża. Jednak
Moja córka znów ma problemy i poprosiła, czy ona i jej rodzina mogą zamieszkać ze mną. Przyjmę ją i moją wnuczkę; nie zostawię ich bez dachu nad głową. Jednak nie chcę widzieć jej męża w moim domu. Mieliśmy już okazję mieszkać razem i to wystarczy. On nie potrafi się zachować i ledwo zarabia na życie. Może znaleźć sobie inne miejsce.
