Kiedy Teściowa w Łóżku Zorganizowała Kolację: „Wiedziałam, że On Nie Ugotuje, Więc Przygotowałam Wszystko Sama” – Historia o Miłości, Dumie i Rodzinnych Konfliktach
— Nie, nie chcę, żebyś to robiła! — głos mojej teściowej, pani Zofii, był ostry jak brzytwa, choć ledwo dochodził zza drzwi jej sypialni. Stałam na korytarzu z miską sałatki jarzynowej w rękach, czując jak pot spływa mi po plecach. Mój mąż, Michał, próbował mnie wesprzeć wzrokiem, ale sam wyglądał na zagubionego.
— Mamo, przecież sama prosiłaś o kolację dla wszystkich — powiedział cicho. — Nie dasz rady wstać z łóżka, a ja… no wiesz, że nie umiem gotować.
— To niech twoja żona nie myśli, że wszystko musi robić po swojemu! — padło z wnętrza pokoju. — Ja już wszystko zaplanowałam!
Od dziesięciu lat jestem żoną Michała, najstarszego z trzech synów pani Zofii. Kiedyś myślałam, że to będzie błogosławieństwo — duża rodzina, wsparcie, śmiech przy stole. Ale od początku czułam się jak intruz. Każde moje słowo było oceniane, każdy gest analizowany. Pani Zofia miała swoje zasady i nie zamierzała ich zmieniać.
Tego dnia wszystko się skumulowało. Pani Zofia od kilku tygodni była przykuta do łóżka po operacji biodra. Mimo to postanowiła zorganizować rodzinną kolację — „żeby pokazać, że jeszcze nie jest bezużyteczna”. Wiedziałam, że Michał nie potrafi gotować nawet jajka na twardo. Jego bracia — Tomek i Paweł — byli zajęci swoimi rodzinami. A ja? Ja byłam tą „obcą”, która zawsze robi coś nie tak.
Przygotowałam więc kilka dań dzień wcześniej: bigos według jej przepisu (choć dodałam odrobinę więcej majeranku), sałatkę jarzynową i sernik. Chciałam pomóc, ale też pokazać, że potrafię zadbać o rodzinę. Gdy weszliśmy do mieszkania teściowej, poczułam znajome napięcie. W powietrzu wisiała cisza przed burzą.
— Michałku, postaw ten garnek na kuchence — usłyszeliśmy z sypialni. — A ty, Aniu… możesz podać mi telefon? Muszę zadzwonić do Tomka.
Podałam jej telefon. Słyszałam przez uchylone drzwi:
— Tomek? Tak, wszystko pod kontrolą. Nie, nie potrzebuję pomocy Ani. Sama wszystko przygotowałam…
Poczułam ukłucie w sercu. Czy naprawdę tak bardzo mnie nie chciała? Czy moja obecność była aż tak niewygodna?
Goście zaczęli się schodzić. Tomek z żoną Kasią i dwójką dzieci, Paweł z narzeczoną Magdą. Wszyscy witali się z panią Zofią jakby była królową Anglii. Ja stałam z boku, podając talerze i sztućce.
— Aniu, a gdzie jest twój bigos? — zapytała Kasia.
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, pani Zofia rzuciła:
— To mój przepis! Ania tylko doglądała garnka.
Wszyscy się zaśmiali. Michał spojrzał na mnie przepraszająco.
Kolacja przebiegała w napięciu. Dzieci rozlewały kompot na obrus, Paweł kłócił się z Magdą o to, kto ma prowadzić samochód do domu. Pani Zofia leżała w łóżku w salonie niczym generał wydający rozkazy:
— Michałku, przynieś mi sól! Kasiu, popraw poduszkę! Aniu… może już posprzątaj ze stołu?
Czułam się jak służąca we własnej rodzinie. Kiedy próbowałam usiąść i porozmawiać z Magdą o jej nowej pracy, pani Zofia głośno westchnęła:
— Kto teraz zrobi herbatę? Aniu?
Wstałam bez słowa. W kuchni łzy napływały mi do oczu. Czy naprawdę nigdy nie będę tu mile widziana? Czy zawsze będę tylko dodatkiem do Michała?
Po kolacji wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia. Pani Zofia poprosiła mnie na słowo.
— Aniu… wiem, że się starasz — powiedziała cicho. — Ale ja mam swoje sposoby. Nie chcę czuć się zbędna w swoim domu.
Patrzyłam na nią długo.
— Rozumiem — odpowiedziałam równie cicho. — Ale ja też chciałabym poczuć się częścią tej rodziny.
Nie odpowiedziała.
Wróciliśmy z Michałem do domu w milczeniu. W końcu powiedział:
— Przepraszam cię za mamę. Ona po prostu boi się stracić kontrolę nad wszystkim.
Pokiwałam głową.
— A ja boję się, że nigdy nie będę tu naprawdę należeć.
Minęły tygodnie. Pani Zofia powoli wracała do zdrowia. Czasem dzwoniła do mnie z pytaniem o przepis na sernik albo prosiła o zakupy. Było lepiej… ale nigdy idealnie.
Dziś wiem jedno: rodzina to nie tylko więzy krwi czy wspólne obiady przy stole. To ciągłe szukanie kompromisu między dumą a bezsilnością, między chęcią pomocy a potrzebą bycia docenionym.
Czy kiedyś poczuję się tu jak u siebie? Czy każda synowa musi przejść przez tę samą drogę?