Myślałam, że moja córka jest na warsztatach rozwoju osobistego. Tymczasem spędziła lato w zrujnowanej chacie – a ja nie miałam pojęcia, skąd wzięła na to pieniądze…

– Sara, gdzie ty byłaś przez całe lato? – wykrzyczałam, ledwo powstrzymując łzy. Stała przede mną w progu naszego mieszkania na warszawskim Mokotowie, z plecakiem większym od siebie i spojrzeniem, które mówiło więcej niż tysiąc słów.

– Mamo, przecież mówiłam ci, że jadę na warsztaty rozwoju osobistego do Kazimierza – odpowiedziała cicho, jakby próbowała mnie uspokoić. Ale ja już wiedziałam, że coś jest nie tak. Przez całe wakacje nie mogłam się do niej dodzwonić, a jej wiadomości były krótkie i zdawkowe. Zawsze tłumaczyła się słabym zasięgiem albo intensywnym programem zajęć.

Prawda wyszła na jaw przypadkiem. Dwa dni wcześniej zadzwoniła do mnie pani Zofia, mama jej przyjaciółki Oli. – Pani Aniu, czy Sara wróciła już z tej swojej chatki? Ola mówiła, że tam nie ma nawet bieżącej wody! – usłyszałam w słuchawce. Zamarłam. Chatka? Jaka chatka?

Kiedy Sara wróciła, nie wytrzymałam. – Co to za chatka? Co się tam działo? Dlaczego mnie okłamałaś? – pytałam raz po raz, a ona milczała. W końcu usiadłyśmy przy kuchennym stole. Sara zaczęła mówić.

– Mamo, ja… ja musiałam spróbować czegoś sama. Kupiłam tę chatę za dwieście euro na targu staroci w Puławach. To była ruina, ale… chciałam zobaczyć, czy dam radę ją wyremontować własnymi rękami. Ola mi pomagała. Pracowałyśmy całe dnie: szorowałyśmy podłogi, malowałyśmy ściany, naprawiałyśmy dach. Spałyśmy na materacach, gotowałyśmy na kuchence turystycznej…

Poczułam narastającą złość i bezradność. – Skąd miałaś pieniądze? Przecież dostajesz ode mnie tylko kieszonkowe! – zapytałam ostro.

Sara spuściła wzrok. – Pracowałam po szkole w kawiarni na Nowym Świecie. Odkładałam każdą złotówkę przez cały rok. Nie chciałam ci mówić… bałam się, że mi zabronisz.

Wtedy coś we mnie pękło. Z jednej strony byłam dumna z jej zaradności i odwagi, z drugiej – czułam się zdradzona i oszukana. Przecież zawsze starałam się być dla niej wsparciem! Czy naprawdę bym jej zabroniła?

– Sara, dlaczego nie mogłaś mi zaufać? – zapytałam cicho.

– Bo ty zawsze wszystko kontrolujesz… – odpowiedziała łamiącym się głosem. – Chciałam zrobić coś tylko dla siebie. Bez twojego nadzoru.

Przez chwilę siedziałyśmy w ciszy. W mojej głowie kłębiły się wspomnienia: jak prowadziłam ją za rękę do przedszkola, jak pomagałam przy nauce do matury, jak martwiłam się o nią po rozwodzie z jej ojcem… Czy naprawdę byłam aż tak zaborcza?

Sara zaczęła opowiadać o lecie spędzonym w chacie: o burzy, która zerwała część dachu; o sąsiadce pani Halinie, która przynosiła im świeże mleko; o wieczorach przy ognisku i rozmowach do rana. – To było najtrudniejsze i najpiękniejsze lato w moim życiu – powiedziała na koniec.

Nie mogłam powstrzymać łez. – Bałam się o ciebie… Myślałam, że jesteś bezpieczna na warsztatach, a ty…

– Mamo, jestem dorosła. Muszę uczyć się życia po swojemu – odpowiedziała spokojnie.

Przez następne dni chodziłam jak struta. Nie potrafiłam rozmawiać z Sarą bez wyrzutów czy łez. W pracy byłam rozkojarzona; koleżanka z biura zapytała nawet, czy coś się stało.

Wieczorem zadzwonił mój brat Marek. – Anka, daj Sarze trochę luzu. Pamiętasz, jak my uciekaliśmy na wagary? Ona przynajmniej zrobiła coś sensownego! – zaśmiał się przez telefon.

Zaczęłam analizować swoje zachowanie: czy rzeczywiście próbuję kontrolować każdy krok Sary? Czy moja troska nie jest przypadkiem ciężarem?

Kilka dni później Sara zaprosiła mnie do tej chaty. Pojechałyśmy razem pociągiem do Puław, potem rowerami przez lasy i pola. Kiedy zobaczyłam tę rozpadającą się budowlę z odrapanymi ścianami i nowym dachem z falistej blachy, poczułam dumę i wzruszenie.

– Widzisz? Potrafię sobie poradzić – powiedziała Sara z uśmiechem.

Usiadłyśmy na progu chaty i patrzyłyśmy na zachód słońca nad łąką. Po raz pierwszy od dawna poczułam spokój.

Wieczorem wracając do Warszawy myślałam o tym wszystkim: o moich lękach, o dorastaniu Sary, o tym, jak trudno jest pozwolić dziecku odejść i żyć własnym życiem.

Dziś wiem jedno: czasem trzeba pozwolić najbliższym popełniać błędy i szukać własnej drogi – nawet jeśli boli nas to jako rodziców.

Czy potrafimy zaakceptować wybory naszych dzieci? Czy umiemy zaufać im na tyle, by pozwolić im być sobą?