Aidan zaczął swój esej od niewinnych obserwacji. „Moja mama jest wysoka. To znaczy, że mówi wszystkim, że jest wysoka.” Pisał z szczerością, jaką mógł posiadać tylko dziecko. Kontynuował opis Debory w sposób, który tylko ktoś, kto obserwował ją uważnie każdego dnia, mógł zauważyć, zwracając uwagę na rozmiar jej stóp i proporcje jej głowy do ciała. Jego słowa były proste, ale malowały żywy obraz Debory, który był zarówno uroczy, jak i brutalnie szczery.