Jestem Jadwiga, babcia z Krakowa. Myślałam, że jestem najlepszą babcią na świecie, dopóki nie wydarzyła się tragedia podczas nocowania mojej wnuczki, Emilii. To opowieść o winie, miłości i trudnej drodze do przebaczenia w naszej rodzinie.
To opowieść o jednym upalnym początku czerwca, kiedy rodzinny wyjazd do wioski zamienił się w dramat. Wspomnienia, lęki i niewypowiedziane sekrety z przeszłości wróciły, by zburzyć pozorny spokój. Zmagam się z własnym sumieniem, próbując zrozumieć, czy można uciec przed winą i czy rodzina wybaczy mi prawdę.
Zanim się poznaliśmy, mój mąż miał żonę i dwoje dzieci. Kiedy jego żona dowiedziała się, że jest w ciąży z bliźniakami, jej świat wywrócił się do góry nogami.
Zmagam się z poczuciem winy po hospitalizacji mojej mamy. Potrzebuję porady i wsparcia.
– Zarówno ja, jak i mój mąż pracujemy na pełen etat, mówi trzydziestoletnia Ewelina. – Zarabiamy średnią miesięczną pensję. Mamy własny samochód i niedawno spłaciliśmy kredyt hipoteczny na nasze dwupokojowe mieszkanie. Tymczasem, mamy
Nasza relacja miała swoje wzloty i upadki. Urodzony, gdy moi rodzice mieli już czterdzieści lat, zawsze odczuwałem przepaść pokoleniową. Jak tylko mogłem, wyprowadziłem się, woląc towarzystwo rówieśników i nie chcąc obciążać starzejących się rodziców. Nasza relacja nie była zła, ale dystans stworzył trudne do przezwyciężenia luki. Kiedy nadszedł czas, aby przenieść ją do domu opieki, decyzja była rozdzierająca.
Od momentu, gdy poślubiłam Jakuba, jego matka, Alicja, stała się wszechobecną siłą w naszym życiu, nieustannie mnie krytykując i podważając pod pozorem troski. Jej odmowa uznania przekraczania granic i próby zrzucenia winy na mnie były więcej, niż mogłam znieść. To jest historia o tym, jak działania Alicji wbiły klin między mnie a Jakuba, prowadząc do rezultatu, którego nigdy nie przewidziałam.
