Jednego deszczowego wieczoru stałam przed domem, w którym przeżyłam dziesięć lat, trzymając w ręku tylko reklamówkę z kilkoma rzeczami. Po śmierci mojego męża jego własne dzieci wyrzuciły mnie na ulicę bez cienia litości. Mimo bólu i upokorzenia, odnalazłam w sobie siłę, by zacząć od nowa i odkryć, że życie po trzydziestce może przynieść nieoczekiwane szanse i prawdziwych przyjaciół.
Dwa lata temu straciłam męża w tragicznym wypadku. Od tamtej pory wychowuję samotnie dwójkę dzieci i codziennie zmagam się z presją teściowej, która oczekuje, że już nigdy nie ułożę sobie życia. Czy mam prawo do nowego szczęścia, czy powinnam pozostać wierna pamięci męża?
Trzy lata temu zostałam wdową i próbowałam zbliżyć się do syna oraz synowej, ofiarowując im rodzinny kawałek ziemi. Ich decyzja o sprzedaży tej działki rozdarła moje serce i naszą rodzinę. Czy naprawdę nie rozumieją, jak wiele dla mnie znaczy ta ziemia i wspomnienia z nią związane?
Mój ukochany mąż, Jan, zmarł tuż po swoich 40. urodzinach. Teraz, jako wdowa z dwójką małych dzieci, zmagam się z codziennością. Na domiar złego, jego rodzice ogłosili, że chcą zamieszkać w naszym domu.
Mam córkę, Kaję, której życie nie było łatwe. Wyszła za mąż bardzo młodo, w wieku osiemnastu lat, za Tymoteusza, i mieli syna, Jana. Ale tragedia nadeszła, gdy Tymoteusz zmarł kilka miesięcy po narodzinach Jana. Tego Sylwestra poszłam świętować z nią, mając nadzieję na nowy początek, ale rzeczy nie potoczyły się zgodnie z planem, co skłoniło mnie do rozważenia długiego powrotu do domu w ciemności.
