Od dziecka czułam się w domu jak intruz. Moja matka nigdy nie okazała mi czułości, a ojciec był wiecznie nieobecny. Dziś, patrząc na własne życie, zastanawiam się, czy można nauczyć się kochać, jeśli nigdy nie zaznało się miłości.
Od zawsze czułem się niewidzialny, czekając, aż ktoś mnie zauważy i pokocha. Po latach w domu dziecka w końcu trafiłem do rodziny, która dała mi szansę na nowe życie, ale droga do zaufania i szczęścia była pełna bólu i niepewności. To opowieść o walce o akceptację, o lęku przed odrzuceniem i o tym, jak trudno jest otworzyć serce, gdy tyle razy zostało złamane.
Od dziecka byłam rozrywana między matką a ojcem. Teraz, gdy planuję własny ślub, muszę zmierzyć się z przeszłością i pytaniami, które bolą bardziej niż kiedykolwiek. Czy można wybaczyć rodzinie, która odebrała ci prawo do miłości i wyboru?
Mam syna o imieniu Wiktor, który ma 6 lat. Wiktor nie ma żadnych umiejętności artystycznych ani talentów, ale uwielbia rysować. W naszym domu mamy specjalne miejsce, gdzie trzymamy wszystkie rysunki Wiktora. Nawet jeśli nie są doskonałe, wkłada w nie dużo wysiłku. Wśród tych rysunków są portrety mnie i mojej mamy, ponieważ spędzamy razem dużo czasu.
Często zachwycamy się odpornością osób, które nas otaczają, nie zdając sobie sprawy z bitew, które stoczyły w ciszy. Moja żona, Ewa, jest uosobieniem takiej siły. Przez całe życie dźwigała swoje brzemię w samotności, jej przeszłość owiana była tajemnicą. Zanim się pobraliśmy, Ewa była kobietą małomówną, jej samotność była fortecą. Wierzyłem, że z czasem uda mi się zniwelować dystans między nami, ale kiedy w końcu podzieliła się ze mną swoją historią z dzieciństwa, nie mogłem uwierzyć.
