Moje życie zaczęło się od odrzucenia – matka zostawiła mnie w szpitalu, a potem przez lata tułałem się po rodzinach zastępczych. Każda zmiana domu bolała coraz bardziej, aż w końcu pojawiła się rodzina, która naprawdę chciała mnie pokochać. To historia o strachu, nadziei i o tym, jak trudno uwierzyć, że ktoś może cię pokochać bezwarunkowo.
Opowiadam historię Weroniki, która w dzieciństwie doświadczyła bólu nie tylko fizycznego, ale i emocjonalnego. Złamana noga była niczym w porównaniu z pustką po nieobecnym ojcu i zamkniętym sercu matki. To opowieść o nadziei, rozczarowaniu i pytaniu, czy można uleczyć rany z dzieciństwa.
Nazywam się Anna Kaczmarek i choć dziś moje życie wydaje się spokojne, za tę codzienność zapłaciłam cenę, której nie życzyłabym nikomu. Moja historia to opowieść o przemocy, rodzinnych poświęceniach i sekretach, które przez lata zatruwały moje relacje z bliskimi. Dziś, patrząc na dorosłego syna, wciąż zadaję sobie pytanie: czy można być naprawdę szczęśliwą, gdy przeszłość nie daje o sobie zapomnieć?
Opowiadam o dniu, w którym mój brat Michał zginął podczas interwencji policji w Warszawie. Przez ból, gniew i bezsilność próbuję zrozumieć, jak mogło dojść do takiej tragedii i dlaczego nikt nie chce mówić prawdy. To mój krzyk o sprawiedliwość i pytanie do Was: jak długo będziemy milczeć?
Od zawsze czułam, że coś we mnie jest nie tak, choć na zewnątrz byłam uśmiechniętą żoną i matką. Pewnego poranka zwykłe śniadanie wywołało lawinę wspomnień i rodzinnych konfliktów, które zmusiły mnie do zmierzenia się z własnymi dziecięcymi ranami. Czy można naprawdę uwolnić się od przeszłości, jeśli ona wciąż żyje w naszych codziennych gestach?
Mam na imię Zosia. Przez sześć lat czekałam, aż mama po mnie wróci, ale zamiast niej pojawiła się nowa rodzina. Dziś wiem, że dom to nie tylko miejsce, ale ludzie, którzy cię kochają – choć czasem trudno w to uwierzyć.
