W szpitalnej sali musiałam pożegnać moją dwuletnią córeczkę, Klarę. W najtrudniejszej chwili życia podjęłam decyzję o oddaniu jej organów, by inne dzieci mogły żyć. To opowieść o rozdzierającej stracie, ale też o sile, która rodzi się z nadziei.
To był dzień, w którym musiałam pożegnać moją dwuletnią córeczkę, Zosię. W szpitalnej sali, otoczona przez pielęgniarki śpiewające jej ulubioną kołysankę, podjęłam decyzję o oddaniu jej organów, by inne dzieci mogły żyć. Ta historia to nie tylko dramat matki, ale też opowieść o sile miłości i nadziei w najciemniejszych chwilach.
To był dzień, który podzielił moje życie na „przed” i „po”. Musiałam pożegnać moją ukochaną Zosię, by jej serce mogło bić dalej w innym dziecku. Ta decyzja była najtrudniejszą próbą mojej miłości i człowieczeństwa.
