Mam na imię Marta. Przez lata walczyłam o dziecko, aż w końcu urodziłam syna – a potem jeden telefon zrujnował cały mój świat. To opowieść o bólu, rodzinnych tajemnicach i o tym, jak trudno jest odnaleźć siebie, gdy wszystko, w co wierzyłaś, okazuje się kłamstwem.
Mam na imię Marta i nigdy nie zapomnę dnia, w którym musiałam puścić dłoń mojej dwuletniej córki, Zosi. W szpitalnej sali, otoczona pielęgniarkami nucącymi „Sto lat”, stanęłam przed najtrudniejszą decyzją w życiu – oddać organy Zosi innym dzieciom. To opowieść o bólu, miłości i odwadze, której nie wiedziałam, że mam.
Zgodziłam się zaopiekować wnukiem, gdy moja córka trafiła do szpitala. W ciągu tych kilku dni odkryłam sekrety, które wstrząsnęły moim światem. Teraz nie wiem, czy kiedykolwiek naprawdę znałam własną córkę.
Zawsze myślałam, że Markowi wystarczy moja obecność i ciepły obiad. Kiedy trafił do szpitala, odkryłam, jak bardzo się myliłam. Teraz nie wiem, czy kiedykolwiek byłam dla niego prawdziwą matką.
Opowiadam historię Weroniki, która w dzieciństwie doświadczyła bólu nie tylko fizycznego, ale i emocjonalnego. Złamana noga była niczym w porównaniu z pustką po nieobecnym ojcu i zamkniętym sercu matki. To opowieść o nadziei, rozczarowaniu i pytaniu, czy można uleczyć rany z dzieciństwa.
Wszystko zaczęło się na porodówce, gdzie wspierałam moją najlepszą przyjaciółkę, Zosię. Jedno spojrzenie na jej nowo narodzoną córkę sprawiło, że mój świat runął – dziecko miało oczy i znamię identyczne jak mój mąż, Marek. Od tej chwili moje życie zamieniło się w koszmar pełen bólu, zdrady i pytań bez odpowiedzi.
Leżąc w szpitalnym łóżku, walcząc o zdrowie, dowiedziałam się, że mój mąż mnie zdradza. Ta wiadomość była jak cios w samo serce i zmusiła mnie do przewartościowania całego życia. Opowiadam o bólu, rodzinnych konfliktach i trudnych wyborach, które musiałam podjąć.
W jednej chwili musiałam podjąć decyzję, która zmieniła całe moje życie. Lekarze kazali mi wybrać, które z moich dzieci ma żyć, ale ja postanowiłam walczyć o całą trójkę. To była najtrudniejsza i najbardziej emocjonalna droga, jaką kiedykolwiek przeszłam.
W Wigilię Bożego Narodzenia świat mi się zawalił – moja żona, Marta, trafiła nagle do szpitala. Przez trzy dni siedziałem przy jej łóżku, walcząc z bezsilnością, strachem i rodzinnymi konfliktami, które wybuchły w najmniej oczekiwanym momencie. Ta historia to opowieść o miłości, rozpaczy i nadziei, która pojawia się tam, gdzie nikt się jej nie spodziewa.
Myślałam, że znam swoją córkę Martę, ale kiedy poprosiła mnie, żebym zajęła się jej synkiem podczas jej pobytu w szpitalu, odkryłam prawdy, które zmieniły wszystko. Mój mąż Andrzej i ja przez lata ciężko pracowaliśmy, by zapewnić naszej rodzinie stabilność i bezpieczeństwo. Teraz wiem, że nawet najbliżsi potrafią ukrywać przed nami całe światy.
Od dziesięciu dni opiekuję się dwójką wnuków, bo synowa trafiła do szpitala na obserwację przed porodem. Zmęczenie i frustracja narastają, a ja zaczynam się zastanawiać, czy to wszystko nie zostało zaplanowane. Czy ktoś jeszcze widzi w tej rodzinie moje potrzeby?
To był dzień, który miał zmienić wszystko – narodziny mojego syna. Zamiast radości, czułam strach, samotność i rozdzierający ból, nie tylko fizyczny. Moja opowieść to szczera relacja z sali porodowej, gdzie rodzinne konflikty i brak wsparcia stały się równie trudne jak poród.
