Kiedy Ewa wróciła z pracy, jej mąż Janek wyglądał na bardzo zmartwionego. Siedział na kanapie, pogrążony w myślach. „Co się stało, kochanie?” zapytała Ewa. Janek wyjaśnił, że jego matka znowu przyszła i zaczęła narzekać. Powiedziała, że Ewa nie powinna traktować swojej teściowej tak surowo. „Znowu wparowała…”
Jestem z zawodu pielęgniarką. W 1995 roku zaczęłam pracę w szpitalu położniczym. Po pewnym czasie poszłam na urlop macierzyński. Moja ciąża przebiegała normalnie. Wszystkie badania wykazały, że dziecko jest zdrowe, więc z mężem z niecierpliwością oczekiwaliśmy naszej córki. Przygotowaliśmy wszystko na jej przyjście. Nasi bliscy również czekali na nowego członka rodziny i zawsze pytali: „Jak wszystko się układa?”
Po licznych kłótniach w końcu zaakceptowałam prośbę mojego syna, aby trzymać się z dala od jego życia i życia jego żony. Poprosił mnie, abym nie dzwoniła co drugi dzień i nie pytała o ich samopoczucie. Teraz zdaję sobie sprawę, że mogłam wcześniej przekraczać granice, ale trudno mi kontrolować swoje emocje. Ta decyzja doprowadziła do niespodziewanego i bolesnego rezultatu.
Żal mi mojego męża; nie zasłużył na to. I nie wyrzuciłam mojej teściowej—nikt tego nie zrobił. Ona po prostu nie chce wrócić po tym, jak odeszła.
Przez lata wszystko wydawało się w porządku i myślałam, że mamy świetne relacje. Ale potem zaczęłam zauważać, jak jej ciągłe ingerencje nadwyrężają nasz rodzinny budżet i moją cierpliwość.
„Od trzech lat mieszkamy pod jednym dachem z Alicją. Oprócz mojej teściowej, jest mój mąż Bartek, nasz trzyletni syn Tymoteusz i ja. Nie stać nas na wyprowadzkę. Pensja Bartka jest zbyt niska, aby pokryć wszystkie nasze wydatki. Nawet gdybym znalazła pracę, moje zarobki jako nauczycielki na pół etatu niewiele by zmieniły. Więc mieszkamy razem i staramy się z tym jakoś radzić, ale…”
