Od lat czułam się niewidzialna w swoim domu, bo mój mąż zawsze stawiał swoją matkę ponad mnie i nasze dzieci. Przez łzy, modlitwy i niekończące się kłótnie szukałam siły, by nie stracić siebie i rodziny. Dziś wiem, że tylko wiara i szczera rozmowa z Bogiem pozwoliły mi przetrwać.
Już pierwszego dnia po ślubie zrozumiałam, że nie jestem żoną, tylko pomocą domową dla rodziny męża. Każdy dzień to walka o godność, a każda noc to łzy i strach przed kolejnym porankiem. Opowiadam swoją historię, bo wierzę, że nie jestem jedyna – i może ktoś z Was podpowie mi, jak się wyrwać.
Nazywam się Iwona i przez dziesięć lat żyłam w cieniu chłodu mojej teściowej, próbując chronić mojego syna Leona przed jej ostrymi słowami i wiecznymi porównaniami. Mój mąż Darek nigdy nie miał odwagi stanąć po mojej stronie, a ja czułam się jak intruzka we własnej rodzinie. Wszystko pękło pewnej zimowej nocy, kiedy musiałam zdecydować, czy dalej milczeć, czy wreszcie zawalczyć o siebie i syna.
W wieku sześćdziesięciu lat postanowiłam zakończyć swoje małżeństwo. Przez lata dusiłam się w roli żony i gospodyni, której nikt nie docenia. Teraz, gdy powiedziałam to głośno córce, czuję strach, ulgę i nadzieję – wszystko naraz.
Od lat próbuję pogodzić pracę, dom i wychowanie dzieci, ale czuję się coraz bardziej samotna. Mój mąż, Tomek, odsunął się ode mnie i zniknął w swoim świecie, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy to ze mną jest coś nie tak. Ta opowieść to moje zmagania z codziennością, poczuciem niewidzialności i próbą odnalezienia siebie na nowo.
Mój syn Grzegorz ożenił się z Grażyną 10 lat temu. On ma teraz 38 lat, a ona 32. Mają szczęśliwe małżeństwo i dwoje dzieci. Nie widujemy ich często, ponieważ mieszkają daleko. Mają pracę, dom i obowiązki, co rozumiem. Niedawno odwiedziłam ich i zauważyłam pewne zmiany. Grażyna wyglądała znacznie lepiej, przestała nosić piżamy w domu, zaczęła używać makijażu i chodzić na siłownię.
