W wieku sześćdziesięciu lat postanowiłam zakończyć swoje małżeństwo. Przez lata dusiłam się w roli żony i gospodyni, której nikt nie docenia. Teraz, gdy powiedziałam to głośno córce, czuję strach, ulgę i nadzieję – wszystko naraz.
Od lat próbuję pogodzić pracę, dom i wychowanie dzieci, ale czuję się coraz bardziej samotna. Mój mąż, Tomek, odsunął się ode mnie i zniknął w swoim świecie, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy to ze mną jest coś nie tak. Ta opowieść to moje zmagania z codziennością, poczuciem niewidzialności i próbą odnalezienia siebie na nowo.
Mój syn Grzegorz ożenił się z Grażyną 10 lat temu. On ma teraz 38 lat, a ona 32. Mają szczęśliwe małżeństwo i dwoje dzieci. Nie widujemy ich często, ponieważ mieszkają daleko. Mają pracę, dom i obowiązki, co rozumiem. Niedawno odwiedziłam ich i zauważyłam pewne zmiany. Grażyna wyglądała znacznie lepiej, przestała nosić piżamy w domu, zaczęła używać makijażu i chodzić na siłownię.
