W wieku 47 lat zaszłam w ciążę i urodziłam córkę, choć nikt się tego nie spodziewał. Mój mąż był szczęśliwy, ale nasi dorośli synowie i reszta rodziny nie potrafili zaakceptować tej zmiany. To historia o samotności, walce o własne szczęście i trudnych wyborach między rodziną a miłością.
Od pierwszych dni macierzyństwa żyję w cieniu teściowej, która przychodzi do nas tylko po to, by pobawić się z wnuczką i zebrać pochwały, zostawiając mnie z codziennymi obowiązkami i zmęczeniem. Mój mąż nie rozumie mojej frustracji, a ja czuję się coraz bardziej samotna i niewidzialna. Czy naprawdę jestem niewdzięczna, czy po prostu mam prawo do wsparcia i odpoczynku?
Od pierwszych chwil, gdy zobaczyłam moją córkę duszącą się na podłodze, wiedziałam, że już nigdy nie zaufam teściowej. Ta historia to opowieść o bezsilności, rodzinnych konfliktach i samotności matki w walce o zdrowie dziecka. Czy można wybaczyć bliskim, którzy nie chcą widzieć prawdy?
