Mam na imię Zosia. Przez sześć lat czekałam, aż mama po mnie wróci, ale zamiast niej pojawiła się nowa rodzina. Dziś wiem, że dom to nie tylko miejsce, ale ludzie, którzy cię kochają – choć czasem trudno w to uwierzyć.
W tej historii opowiadam o mojej młodzieńczej miłości do Kasi, dziewczyny z sąsiedztwa, którą los brutalnie rozdzielił ze mną na wiele lat. Po latach próbuję ją odnaleźć, mierząc się z własnymi porażkami i demonami przeszłości. To opowieść o nadziei, rozczarowaniu i pytaniu, czy można odbudować to, co kiedyś było najważniejsze.
Mam na imię Zosia i przez sześć lat czekałam, aż mama po mnie wróci. Każdy dzień w domu dziecka był walką z tęsknotą i nadzieją, aż pewnego dnia pojawiła się rodzina, która zmieniła wszystko. To historia o stracie, miłości i odnajdywaniu siebie na nowo.
„Przestań płakać! Nigdy niczego ci nie obiecywałem! Nie chcę ciebie ani dziecka!” krzyczał Marek. Odwrócił się i odszedł. Siedziałam na ławce w parku przez długi czas, zastanawiając się nad moim kolejnym krokiem.
„Karol, nie mam teraz czasu. Muszę się przygotować do ślubu. Chcesz, żeby wszystko było idealne dla twojego taty, prawda?” odpowiedziała Wiktoria, nie odrywając wzroku od telefonu.
Tata nie mógł sobie poradzić z jej stratą, więc sięgnął po alkohol. Musiałem radzić sobie sam. Nie mieliśmy jedzenia. Nie miałem czystych ubrań.
