Jestem Zosia. Od miesięcy śpię na dworcach, uciekając od rodzinnych konfliktów i własnych lęków. Ta historia to zapis mojej walki o zrozumienie siebie i pytanie, czy naprawdę można uciec od przeszłości.
Od lat próbuję pogodzić pracę, dom i wychowanie dzieci, ale czuję się coraz bardziej samotna. Mój mąż, Tomek, odsunął się ode mnie i zniknął w swoim świecie, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy to ze mną jest coś nie tak. Ta opowieść to moje zmagania z codziennością, poczuciem niewidzialności i próbą odnalezienia siebie na nowo.
Siedząc w kuchni mojego mieszkania w Warszawie, pośród sterty nieumytych naczyń i ciszy, która bolała bardziej niż krzyk, poczułam, że samotność pożera mnie od środka. Mój związek z Piotrem zamienił się w lodowatą rutynę, a ja zgubiłam siebie w codziennych obowiązkach, zapominając, kim naprawdę jestem. To historia o tym, jak odważyłam się odnaleźć siebie na nowo i odzyskać szczęście.
Opowiadam o najtrudniejszym roku mojego życia: śmierci mamy, ojcu, który zbyt szybko znalazł nową żonę, i związku z Tomkiem, który okazał się tylko iluzją szczęścia. To opowieść o rozpadzie rodziny, samotności i poszukiwaniu siebie w świecie pełnym pozorów. Moja historia to zaproszenie do refleksji nad tym, czym naprawdę jest szczęście i jak często chowamy się za maskami.
