Mam dwadzieścia pięć lat i miesiąc temu wyszłam za mąż. Myślałam, że mama przygotowuje dla mnie mieszkanie w prezencie, a tymczasem ona uciekła tam od ojca. Ta historia zmieniła moje spojrzenie na rodzinę i własne życie.
Miałam dziewiętnaście lat, kiedy wyszłam za Jacka i zamieszkałam z jego rodziną. Życie pod jednym dachem z teściową szybko zamieniło się w walkę o każdy dzień, o własną godność i marzenia. Pewnego dnia usłyszałam słowa, które przelały czarę goryczy i zmusiły mnie do podjęcia decyzji, której nigdy się po sobie nie spodziewałam.
Myślałam, że przeprowadzka do rodziców mojego męża to będzie nowy początek. Szybko jednak okazało się, że za „wsparciem” kryją się oczekiwania i żądania, które wystawiły nasz związek na próbę. Czy rodzina naprawdę zawsze chce dla nas dobrze?
Jak dojrzała jest naprawdę? Tyle życia przed nią, po co ten pośpiech? I dlaczego zakładać rodzinę tak wcześnie? Czy ktoś posłuchał mojej rady? Nawet nie Emilka.
Miałam zaledwie 23 lata, gdy mój mąż opuścił mnie z naszym małym synem, Michałem. Miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił poradzić sobie z ciągłymi obowiązkami – musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. Nie podobało mu się to wcale. Dlaczego miałby wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją dziewczynę?
Tak, Marek i ja pobraliśmy się młodo, jeszcze na studiach, kochaliśmy się i wszystko to. Jego matka była stanowczo przeciwna, a kiedy zdała sobie sprawę
