Po dwudziestu latach wracam do rodzinnej wsi, gdzie jako dziecko byłam odrzucana z powodu nieślubnego pochodzenia. Pragnę pojednania i akceptacji, ale mieszkańcy wciąż pamiętają dawne plotki i osądy. To opowieść o nadziei, która gaśnie, o poszukiwaniu przynależności i miłości matki, która nie mogła mnie ochronić przed surowymi normami społecznymi.
Sylwia wędrowała bez celu, jej wzrok zamglony łzami, po otrzymaniu druzgocących wieści o diagnozie jej córki, Magdy. W dniu, który wydawał się oznaczać koniec nadziei, droga Sylwii zaprowadziła ją do nieoczekiwanego spotkania, które na zawsze zmieniło życie innej osoby. Ta historia bada głębie miłości matki, surowe realia życia i to, jak momenty współczucia mogą przebić się nawet w naszych najciemniejszych godzinach.
W spokojnym miasteczku Klonowe Miasto, Józef, siedemnastoletni chłopak o wielkim sercu i marzeniach, znajduje się przy łóżku swojej matki, Katarzyny, która od miesięcy walczy z nieuleczalną chorobą. Ich dom, niegdyś pełen śmiechu i miłości, teraz rozbrzmiewa ponurą rzeczywistością nadchodzącej straty. „Józefie, podejdź bliżej, mój drogi,” szepcze Katarzyna, jej głos jest słaby, ale pełen ciepła.
W naszej rodzinie jest tylko ja i mój młodszy brat, Wojtek. Oboje jesteśmy dorośli i mamy własne rodziny. Nazywam się Henryk, mam 41 lat, a Wojtek ma 35. Pomimo naszej niezależności, wpadliśmy w wygodną rutynę jedzenia u naszej mamy, zwyczaju, którego ona jest zbyt miła, by go przerwać.
