Zawsze marzyłam o nowoczesnych sprzętach, które ułatwią mi życie, ale gdy w końcu je kupiłam, spotkałam się z niezrozumieniem i krytyką. Moja rodzina uznała mnie za leniwą i rozrzutną, a ja musiałam zmierzyć się z własnymi wątpliwościami. Czy naprawdę wygoda to grzech, za który trzeba się wstydzić?
Od dziecka marzyłam o własnym, przytulnym mieszkaniu, gdzie będę mogła stworzyć rodzinny dom. Po ślubie z Piotrem przez lata odkładaliśmy każdy grosz, planując wspólną przyszłość. Gdy wreszcie nadszedł dzień zakupu, okazało się, że moje marzenia nie mają znaczenia – bo decyzja już zapadła, beze mnie.
Po trzynastu latach pracy za granicą wróciłem do Polski, by zamieszkać w wymarzonym domu z synem i jego żoną. Niestety, rzeczywistość okazała się zupełnie inna, niż sobie wyobrażałem. Teraz stoję przed wyborem: walczyć o swoje miejsce czy pozwolić rodzinie odejść.
Przez dwanaście lat budowaliśmy z mężem nasz wymarzony dom na wsi, z dala od miejskiego zgiełku. Teraz nasza córka, Arianna, pragnie przejąć nasz dom dla siebie i swojego narzeczonego, co stawia nas przed trudnym wyborem. Czy powinniśmy oddać nasze marzenia dla szczęścia córki?
Marzyliśmy o spokojnym życiu w małym domku nad jeziorem, z dala od miejskiego zgiełku. Jednak nieustanne oczekiwania rodziny trzymały nas w życiu, którego nigdy nie chcieliśmy. Pomimo naszych wysiłków, by się uwolnić, utknęliśmy w cyklu poświęceń i niespełnionych marzeń.
Po latach ciężkiej pracy i wyrzeczeń, mężczyzna w końcu buduje swój wymarzony dom na przedmieściach Polski. Jednak ambicje żony i jej pragnienie ekskluzywności prowadzą do rodzinnego rozłamu, który może nigdy się nie zagoić.
Po latach życia w mieście, mój mąż i ja postanowiliśmy przyjąć spokojniejszy styl życia, kupując urokliwą posiadłość na wiejskich obrzeżach naszego miasta. Włożyliśmy serce w remont domu i uprawę bujnego ogrodu pełnego warzyw i owoców, mając nadzieję stworzyć azyl dla naszej rodziny. Jednak nieoczekiwana reakcja mojej synowej sprawiła, że zaczęliśmy kwestionować nasze wysiłki i marzenia.
Myśli, że wie, co dla mnie najlepsze! Wierzy, że może kontrolować moją przyszłość! Jego słowa zostawiły mnie sfrustrowaną i zdezorientowaną. Niedawno Marek oświadczył, że powinnam przestać gonić za marzeniami i zacząć zarabiać na życie.
Jesteśmy razem dwadzieścia lat, a moja żona wciąż mnie zaskakuje. Otrzymała spadek, ale nie chce zainwestować pieniędzy. Uważa, że należy sprawiać ludziom radość, więc zamierza otworzyć kawiarnię z kotami. Alicję, ciotkę mojej żony Iwony, nigdy nie widziałem. Alicja, siostra mojej teściowej, wyjechała z naszego miasta zaraz po ukończeniu szkoły. Zakochała się w mężczyźnie, rzuciła studia, zostawiła przyjaciół
Pomimo mojego głębokiego zaufania do moich rodziców i wspaniałej relacji, którą z nimi dzielę, nie mogę przekonać się do wysłania naszej córki, Joanny, do nich jeszcze. Moi rodzice, a zwłaszcza mama, uwielbiają dzieci, a życie w ich wiejskim domu byłoby przygodą dla każdego dziecka. Tęsknię za ucieczką do miejsca moich rodziców, za szczerymi rozmowami z mamą, relaksem w hamaku i prostą przyjemnością jedzenia świeżych wiśni. Jednak nieustająca obsesja mojego męża, Mikołaja, na punkcie zarabiania pieniędzy, przyćmiła równie wyczerpujące obowiązki zarządzania naszym domem i opieką nad Joanną, pozostawiając dynamikę naszej rodziny napiętą i pozbawioną radości, którą kiedyś posiadała.
W spokojnym miasteczku Klonowe Miasto, Józef, siedemnastoletni chłopak o wielkim sercu i marzeniach, znajduje się przy łóżku swojej matki, Katarzyny, która od miesięcy walczy z nieuleczalną chorobą. Ich dom, niegdyś pełen śmiechu i miłości, teraz rozbrzmiewa ponurą rzeczywistością nadchodzącej straty. „Józefie, podejdź bliżej, mój drogi,” szepcze Katarzyna, jej głos jest słaby, ale pełen ciepła.
