Życie w takich warunkach jest nie do zniesienia. „Weź szmatę, a ja posprzątam resztę domu, bo ty nie potrafisz sprzątać porządnie.” Potem, oczywiście, nic się nie zmienia.
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od 6 lat. W tym czasie stawialiśmy czoła wielu wyzwaniom: problemom finansowym, kryzysom zaufania w naszym związku, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił się do nas wprowadzić. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, które należy do mojego męża. Jednak
Był moją opoką, moją bratnią duszą, moim wszystkim. Ale po ślubie dostałam również jego matkę. I wtedy zaczęły się problemy.
Nasza „silna” rodzina, ta, która miała być „na dobre i na złe…”, przetrwała zaledwie nieco ponad dwa lata. Zaraz po ślubie, Janek, teraz jako mąż, zaczął pracować długie godziny. Oto moja historia o miłości, rozczarowaniu i walce o to, co najważniejsze.
Rodzice zawsze są gotowi, by nas wspierać, niezależnie od tego, czy to porażka zawodowa, czy rozstanie. Jednak powrót do domu czasem odkrywa więcej niż tylko pocieszenie.
„To wystarczy na cały miesiąc!” – powiedział mój mąż, twierdząc, że ludzie przeżywają na zupkach chińskich przez miesiące. Teraz to on będzie je jadł! – opowiedziałam przyjaciółce po tym, co się wydarzyło.
Jestem niezwykle dumna z mojej córki i uważam, że jest wyjątkową osobą. Szczególnie jestem z niej dumna, ponieważ wychowałam ją sama, po tym jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, bez nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc. Jedynym pocieszeniem był mały dom, który odziedziczyłam po mojej zmarłej matce.
Byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Pierwsze trzy lata były pełne szczęścia, ale potem wszystko zaczęło się sypać. Nigdy nie przypuszczałam, że mój mąż okaże się tak bezduszny i samolubny. Mieliśmy dwie córki, Emilię i Zosię. Ale mój mąż nigdy nie pomagał mi w ich wychowywaniu. Ciągle się kłóciliśmy. Wszystko zmieniło się w dniu, kiedy postanowiłam odejść.
Początkowo wszystko układało się dobrze, ale z czasem napięcia między teściami zaczęły narastać. Pracowałem jako robotnik w fabryce, a moja żona, Anna, była pielęgniarką w lokalnym szpitalu.
Mamy czteroletniego syna i mieszkamy w domu, który mój mąż odziedziczył. Dom jest zadbany, mąż dobrze zarabia i jeździ ładnym samochodem. Posiada również mały kawałek ziemi, który dzieli z rodzeństwem.
Mój mąż i ja mieliśmy pozornie idealne małżeństwo przez 25 lat. Wyszłam za mąż za Jana, gdy miałam 22 lata, a on był moją opoką, najlepszym przyjacielem i miłością mojego życia. Zbudowaliśmy razem życie, wychowaliśmy dwoje wspaniałych dzieci i dzieliliśmy niezliczone wspomnienia. Ale pewnego dnia podeszła do mnie nieznajoma z łzami w oczach i wyznała miłość do Jana, wywracając mój świat do góry nogami.
Pewnego dnia podjęłam trudną decyzję – postanowiłam nie mówić mężowi, że dostałam znaczną podwyżkę w pracy. Powodem była jego skłonność do życia chwilą, podobnie jak jego matka. Często kończyło się to brakiem pieniędzy. Zmęczyło mnie życie w luksusie przez tydzień, by potem przez trzy tygodnie żyć na zupkach chińskich.
