Moja córka, Wiktoria, posiada dwa dyplomy uniwersyteckie, jest oddaną matką i wspaniałą osobą o łagodnym duchu. Jednak doszłam do wniosku, że mój styl wychowawczy mógł niechcący ograniczyć jej zdolność do kształtowania własnej drogi życiowej.
Jako matka dwójki dorosłych dzieci, Izaaka i Izabeli, zawsze wierzyłam, że więzi rodzinne będą silne przez lata. Wyobrażałam sobie przyszłość, w której moja córka będzie moją najbliższą towarzyszką w późniejszych latach. Pomimo moich starań, aby pielęgnować te więzi, rzeczywistość malowała inny obraz. Ta historia bada złożoność relacji rodzinnych, oczekiwania, które sobie stawiamy, i trudne prawdy, z którymi czasami musimy się zmierzyć.
Mój syn, Mikołaj, ma 9 lat i chodzi sam do szkoły. Wieczorami może spacerować po centrum handlowym ze swoimi przyjaciółmi. Myślałam, że robię wszystko dobrze, dając Mikołajowi wystarczająco dużo wolności, jednocześnie ucząc go odpowiedzialności. Jednak moja przyjaciółka, Katarzyna, miała inne zdanie. Córka Katarzyny, Zofia, miała 14 lat. Mogłoby się wydawać, że w tym wieku dzieci uczą się być niezależne, ale strach Katarzyny zatrzymał Zofię w sposób, którego żadne z nas nie przewidziało.
Zofia, dobrze wykształcona kobieta wczesnych lat trzydziestych, trafiła do szpitala położniczego na tydzień przed terminem porodu. Jej interakcje z personelem były przyjemne, a ona sama wydawała się przygotowana na narodziny dziecka. Jednakże to, co nastąpiło później, było rozdzierającą serce decyzją, która zaskoczyła wszystkich. Zofia urodziła zdrowego chłopca i podjęła trudną decyzję o pozostawieniu go w szpitalu, wierząc, że to dla niego najlepsze. Ta historia zagłębia się w zawiłości macierzyństwa, zdrowia psychicznego i bolesnych decyzji, z którymi można się zmierzyć.
Każda kobieta, w pewnym momencie, obejmuje najważniejszą rolę swojego życia – zostaje matką. Ale, choć to brzmi boleśnie, dzieci dorastają i wyruszają na własne drogi, pozostawiając swoje matki w obliczu rzeczywistości, do której nigdy nie były w pełni przygotowane. Ta historia zagłębia się w życie Debory i jej syna, Zbigniewa, ilustrując wzruszającą prawdę, z którą każda matka chłopca musi się pogodzić.
