Wiele synowych cierpi z powodu trudnych relacji z teściowymi i nie mają się komu zwierzyć. Ważne jest, aby zachować spokój. Zbliża się nasza pierwsza rocznica ślubu, a moja relacja z teściową nadal jest napięta. Prosiłam męża, aby przedstawił mi swoją matkę przed ślubem, ponieważ on już znał moją. Ciągle to odkładał, mówiąc, że jest zbyt zajęty, a jego mama
– „Tak to jest, Aniu. Nigdy bym nie pomyślała, że mój własny syn będzie chciał mnie wyrzucić z domu… Może popełniliśmy błędy w jego wychowaniu…” zwierzyła się Marta swojej najlepszej przyjaciółce przy kawie. Miały szczęście spędzić większość życia obok siebie, przyjaciółki od liceum. Przez jakiś czas straciły kontakt. Los
Mój mąż chce przyjąć pod swój dach swoją chorą matkę. Problem polega na tym, że kilku lekarzy potwierdziło, że cierpi ona na ciężką, nieuleczalną chorobę. Czasami ma halucynacje i okresowo traci pamięć. Potem pamięć wraca. Wychodzi z domu i zapomina drogi powrotnej. Musimy jej szukać. Zachowuje się bardzo dziwnie, czasami wydając niezrozumiałe dźwięki.
Jestem rozdarta. Jako samotna matka wychowująca syna, muszę poświęcać mu dużo uwagi i zapewnić szczęśliwe dzieciństwo. Na dodatek mam starszego ojczyma, który ma 86 lat i mieszka w zniszczonym domu na wsi. Średnia wieku mieszkańców tej wioski to około 75 lat. Nie pamiętam mojego biologicznego ojca. Czasami przypominam sobie
Matka jest gotowa poświęcić wszystko dla szczęścia swojego jedynego dziecka. Traci sen, gdy jej dziecko dorasta, przedwcześnie siwieje, gdy jej dziecko staje się nastolatkiem, i stara się nie płakać, gdy jej dziecko staje się niezależne. Doskonale to rozumiem, bo jestem jedną z tych kobiet. Ale ostatnio postanowiłam trochę zwolnić i zacząć żyć dla siebie. Zwłaszcza że mój syn, Michał, ma
Ona i jej brat ostatnio się oddalili, pochłonięci własnym życiem i zmartwieniami. „Wynoś się stąd!” krzyknął Jakub, gdy tylko
Gdzie indziej znajdę taką gospodynię, która pracuje za darmo? Jak czuje się kobieta w wieku 50 lat? Wciąż dość młoda, atrakcyjna i pełna nadziei. Wszystko może się jeszcze zdarzyć. Linda miała swoje pierwsze dziecko w wieku 25 lat. Teraz jej córka, Emilia, ma 25 lat. Mieszkały razem w dwupokojowym mieszkaniu i były najlepszymi przyjaciółkami. Wyglądały prawie jak siostry.
Mój partner, Janek, i ja pośpiesznie wzięliśmy ślub z powodu młodzieńczej impulsywności. Nasza pasja była tak intensywna, że po zaledwie trzech miesiącach znajomości nazywał mnie swoją żoną. Teraz jego dzieci odkryły naszą sytuację mieszkaniową, a nasze życie stało się nieustanną walką.
Miałam zaledwie 23 lata, gdy mój mąż opuścił mnie z naszym małym synem, Michałem. Miał wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił poradzić sobie z ciągłymi obowiązkami – musiał zarabiać pieniądze i wydawać je na rodzinę. Nie podobało mu się to wcale. Dlaczego miałby wydawać na rodzinę, skoro mógłby wydawać na siebie i swoją dziewczynę?
Niektórzy zarabiają dzięki sprytowi, inni są przyzwyczajeni do zarabiania pieniędzy ciężką pracą. Ja nie byłem fizycznie silny i nie miałem dobrego wykształcenia, ale postanowiłem wyjechać za granicę, aby pracować i zarabiać pieniądze. Po 15 latach takiej pracy udało mi się zaoszczędzić na dom, ale rodzice mojego zięcia są dla mnie ciągłym źródłem zmartwień.
Mam 29 lat, ale co roku obchodzę urodziny dwa razy. Raz w dniu, w którym się urodziłem, a drugi raz w rocznicę dnia, kiedy zostałem uratowany z pożaru. Moja starsza siostra wyciągnęła mnie na kilka minut przed przybyciem straży pożarnej. Nie zdążyliby na czas. Historia jest dość prosta, ale nabrała mrocznego obrotu, gdy mój szwagier niespodziewanie się ze mną skontaktował.
– Zdecydowała się przekazać dom jego byłej żonie. Jest jasne, że żal jej wnuków, podczas gdy on ma dach nad głową — wzdycha 35-letnia Kasia. Kasia również ma swoje własne problemy.
