Przez dwa tygodnie czułam się obca we własnym domu, gdy rodzina zalała każdy kąt, nie mając zamiaru wyjeżdżać. Musiałam znaleźć w sobie odwagę, by powiedzieć „dość” i postawić granice, choć bałam się zranić najbliższych. To opowieść o tym, jak prawie zatraciłam siebie, by nikogo nie zawieść, i jak nauczyłam się walczyć o własną przestrzeń.
W tym roku Wielkanoc zamieniła się w dwutygodniową rodziną inwazję, podczas której poczułam się obca we własnym domu. Zmagając się z narastającym napięciem i brakiem granic, w końcu odważyłam się powiedzieć głośno, co czuję. Czy naprawdę jestem egoistką, jeśli w końcu postawiłam na siebie?
W tej historii opowiadam o Wielkanocy, która zamieniła mój dom w pole bitwy rodzinnych emocji. Przez dwa tygodnie walczyłam z poczuciem osamotnienia i brakiem wsparcia, aż musiałam postawić granicę. Czy można być szczęśliwym w rodzinie, jeśli trzeba zapomnieć o sobie?
