Mam na imię Henryk Majewski, mam 92 lata i tydzień temu poślubiłem kobietę mojego życia. Nasz ślub nie był wystawny, ale pełen był nadziei, łez i śmiechu – więcej niż jakikolwiek inny dzień w moim długim życiu. Opowiadam tu o tym, jak się odnaleźliśmy, z jakimi wyzwaniami musieliśmy się zmierzyć ze strony rodzin i własnych lęków oraz jak udowodniliśmy, że drzwi do miłości nigdy się naprawdę nie zamykają, niezależnie od wieku.
Po bolesnym rozwodzie, 45-letni Michał znajduje ukojenie w nowym związku z Emilią, pełną życia kobietą młodszą od niego o dziesięć lat. Pomimo sceptycyzmu rodziny co do prawdziwych intencji Emilii, radość Michała jest wszystkim, co liczy się dla jego matki, Lidii. Jednak gdy przychodzi do nadania imienia ich nowo narodzonej córce, Emilia odmawia uhonorowania zmarłej siostry Michała, Rebeki, twierdząc, że imię jest zbyt staroświeckie. Ta historia zagłębia się w zawiłą sieć relacji rodzinnych, miłości i znaczenia imienia.
Moja córka błagała mnie, aby pozwolić mojemu byłemu mężowi wrócić do naszego życia, ale bałam się, że wybaczenie mu przyniesie tylko więcej bólu. W końcu ludzie rzadko się zmieniają.
Szukam porady w trudnej sytuacji związkowej. On zostawił ją, gdy była w dziewiątym miesiącu ciąży, a teraz, po trzech latach, chce wrócić. Co powinna zrobić?
