Mam na imię Marta, mam 28 lat i zawsze wierzyłam, że dam sobie radę. Po narodzinach córki wszystko się posypało: mąż mnie zostawił, teściowa wtrącała się w każdy aspekt mojego życia, a nawet najbliższa przyjaciółka odwróciła się ode mnie. To opowieść o tym, jak się pogubiłam – i czy udało mi się odnaleźć siebie na nowo.
Opowiadam o tym, jak po narodzinach dziecka moje życie i małżeństwo zmieniły się nie do poznania. Zmagam się z poczuciem utraty siebie, niezrozumieniem ze strony męża i samotnością, która boli bardziej niż fizyczne zmęczenie. To historia o tym, jak trudno być matką i żoną, gdy nikt nie widzi twoich łez.
Mam na imię Iwona. Opowiadam o dniu, w którym urodziłam syna i zostawiłam go w szpitalu, próbując zrozumieć własne decyzje i zmierzyć się z osądem innych. To opowieść o samotności, rodzinnych konfliktach i poszukiwaniu przebaczenia.
Jestem matką, która przez lata słyszała od swojej córki, że nie chce mieć dzieci. Gdy Kasia niespodziewanie została matką, jej świat się zawalił, a ja musiałam zmierzyć się z własnymi lękami i ograniczeniami. To historia o rodzinnych konfliktach, samotności i trudnych wyborach, które stawia przed nami życie.
Opowiadam o najtrudniejszych miesiącach mojego życia po narodzinach córki, kiedy czułam się opuszczona przez męża i zagubiona w nowej roli. Zmagam się z samotnością, niezrozumieniem i próbuję odnaleźć dawną siebie. To opowieść o bólu, nadziei i pytaniu, czy można odzyskać własne życie, będąc matką.
Mam na imię Emilia i od kilku miesięcy jestem mamą. Zamiast wsparcia od męża, dostałam chłód i obojętność, a jego matka zaczęła rządzić w naszym domu. Najgorsze było to, że nawet przyjaciółka powiedziała mi, że sama jestem sobie winna.
Od pierwszych chwil mojego macierzyństwa czułam się jak intruz we własnym życiu. Moja córka była dla mnie ciężarem, a rodzina i otoczenie nie dawały mi prawa do słabości. Dziś opowiadam swoją historię, by zadać pytanie: czy matka naprawdę zawsze musi kochać bezwarunkowo?
Mam na imię Grażyna i zawsze chciałam być dobrą żoną i matką. Po narodzinach syna wszystko się zmieniło – zostałam sama z problemami, a mój mąż uciekł do swojej matki po pomoc. Dziś pytam: czy naprawdę to była moja wina, jak twierdziła moja przyjaciółka?
Miesiąc po narodzinach naszego synka, wszystko w naszym domu stanęło na głowie. Moja żona, która zawsze była pełna energii i uśmiechu, nagle stała się cicha, zamknięta w sobie i obojętna na wszystko. Próbowałem z nią rozmawiać, ale każda próba kończyła się frustracją i poczuciem bezsilności.
Jestem Zuzanna. Po narodzinach naszej córeczki, mój mąż Michał nie wytrzymał presji i wysłał mnie z dzieckiem do moich rodziców. Ta decyzja rozdarła moje serce i zmusiła mnie do zadania sobie pytań o sens rodziny i miłości.
W małym miasteczku w Polsce, młoda kobieta znalazła się rozdarta między obowiązkami kulinarnymi a zbliżającym się przyjściem na świat jej pierwszego dziecka. Jej mąż, nieświadomy pilności sytuacji, nalegał na domowy posiłek, co doprowadziło do serii niefortunnych zdarzeń, które uwydatniły pęknięcia w ich małżeństwie.
Myślał, że ma wszystko pod kontrolą, gdy poślubił swoją miłość z czasów studiów. Jednak życie przybrało nieoczekiwany obrót, gdy jego teściowa wprowadziła się do nich, a zarówno ona, jak i jego żona urodziły dzieci w odstępie kilku dni. Teraz jest przytłoczony wymaganiami opieki nad dwiema nowymi mamami i dwoma noworodkami, bez końca w zasięgu wzroku.
