Jestem samotną matką trójki dzieci po nagłej śmierci męża. Moja mama odmówiła mi pomocy przy opiece nad wnukami, przez co muszę walczyć o utrzymanie rodziny i zachowanie równowagi między pracą a domem. To opowieść o rozczarowaniu, sile i codziennych wyborach, które zmieniają życie.
Mam na imię Ivana i mam 29 lat. Po narodzinach syna zostałam sama, bo mój partner wycofał się z odpowiedzialności i oddał nasze dziecko pod opiekę swojej matki. To opowieść o cichym bólu, rozczarowaniu i pytaniu, gdzie podziewa się miłość, gdy życie stawia nas pod ścianą.
Był moją opoką, moją bratnią duszą, moim wszystkim. Ale po ślubie dostałam również jego matkę. I wtedy zaczęły się problemy.
Często czuję się odizolowana w domu. Rodzice mojego męża mieszkają daleko i nie mogą nam pomóc. Mają również wymagające prace. Chociaż rozumiem, że zatrudnienie niani jest opcją, nie rozwiązuje to emocjonalnej pustki.
– Moje wypisanie ze szpitala było inne niż wszystkie. Mój mąż, Grzegorz, był zajęty pracą i przyjechał po mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego albo przynajmniej jeden dzień wolny, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
Kasia ma 29 lat. Jest młodą matką na urlopie macierzyńskim. Jak wiele kobiet, Kasia chciała zadowolić swojego partnera, więc starała się mu we wszystkim pomagać i nie obciążać go swoimi problemami. Jednak po narodzinach ich syna sytuacja się zmieniła. Nie znalazła zrozumienia i wsparcia u swojego męża. Jej przyjaciółka powiedziała jej, że
